باشگاه خبرنگاران: در کتب تفسیر و حدیث وارد شده که وقتی رسول خدا در غدیر خم امام علی (علیه السلام) را به ولایت عهدی منصوب کرد، خبر آن در اطراف پراکنده شد تا به گوش حارث بن نعمان فهرى رسید.
حارث بى‌درنگ شتر خود را سوار شد و شرفیاب حضور رسول اللَّه گردید. حضرت آن موقع در ابطح بودند، حارث از شتر خود فرود آمده و بند بر پاى آن نهاد و نزدیک شد، آن گاه روى به آن جناب نموده و در حالى که حضرت در بین جمعى از اصحابش بود، عرض کرد:از ناحیه پروردگارت به ما دستور دادى که به وحدانیت خداوند و رسالت تو شهادت دهیم، ما نیز پذیرفتیم، آن گاه به ما گفتى چه و چه (و همه احکام را ذکر کرد) و ما قبول کردیم، و این همه اطاعت از ما تو را کفایت نکرد تا دو بازوى پسر عمت را کشیده و او را بر همه ما سرورى دادى، و گفتى: هر که من مولاى اویم، على مولاى او است. اینک آمدهام از تو بپرسم داستان سرورى پسر عمت از ناحیه خود تو است یا از ناحیه خداست؟
رسول اللَّه فرمود: سوگند به خدایى که جز او معبودى نیست. آن نیز مانند همه دستوراتم از ناحیه خداست.
حارث به سوى مرکب خود برگشت و در حالى که می‌گفت: بارالها! اگر این مطلب حق است و از ناحیه تو است ، سنگى از آسمان بر ما بباران، و یا عذابى دردناک بر ما نازل کن.
هنوز به شتر خود نرسیده بود که خدا او را هدف سنگ ریزهاى قرار داد به طورى که از فرق سرش فرو رفت و از پائین تنش بیرون آمده و هلاکش ساخت.
درباره همین واقعه در سوره معارج این دو آیه سَأَلَ سائِلٌ بِعَذابٍ واقِعٍ. لِلْکافِرینَ لَیْسَ لَهُ دافِعٌ را فرستاد.
مرحوم علامه امینی در جلد اول کتاب «الغدیر» نام 30 نفر از دانشمندان اهل سنت را آورده است که گفته‌اند: این آیه در روز غدیرخم در مورد علی بن ابیطالب نازل شده است.
دو آیه در مورد غدیر خم نازل شده‌اند؛ یکی آیه 32 انفال: «وَ إِذْ قالُوا اللَّهُمَّ إِنْ کانَ هذا هُوَ الْحَقَّ مِنْ عِنْدِکَ فَأَمْطِرْ عَلَیْنا حِجارَةً مِنَ السَّماءِ أَوِ ائْتِنا بِعَذابٍ أَلیمٍ»
(به خاطر بیاور) زمانى را که گفتند: «پروردگارا! اگر این حق است و از طرف توست، بارانى از سنگ از آسمان بر ما فرود آر! یا عذاب دردناکى براى ما بفرست!»
دیگری آیه اول و دوم سوره معارج: سَأَلَ سائِلٌ بِعَذابٍ واقِعٍ لِلْکافِرینَ لَیْسَ لَهُ دافِع؛ تقاضاکنندهاى تقاضاى عذابى کرد که واقع شد! این عذاب مخصوص کافران است، و هیچ کس نمى تواند آن را دفع کند.
( تفسیر المنار، ج4،ص464 به نقل از تفسیر ثعلبی و کتاب الغدیر،ج1،ص 239)
