علی آباد کمین، آبادی ای است از قصبات شهرستان پاسارگاد در دامنه ی زاگرس جنوبی؛ با آب و هوایی سرد در زمستان ها و نیمه گرم در تابستان در استانی که قدیما آن را پارس می گفتند و امروزی ها «فارس» می گویند.با کوچه باغ هایی به وسعت رویا و مردمانی خونگرم .
از شمال شرق و شرق آغوش به باغستان های انگور و انار و بادام و گردو گشوده و از غرب و جنوب غرب دل به خرمن های گندم و ذرت و جو داده. گاهی هم که خسته و غمگین می شوی و پشت سرت را نگاه می کنی، جنگل است و جنگل است و جنگل. گرداگردت را هم که کوهساران زاگرس فراگرفته: کوهساران سپید پوش در زمستان. رشته قناتی هم همچون شاهرگی جان بخش، آب زندگانی به دل تفتیده ی باغساران و و گندمزاران می رساند.
گذشته ای پر داستان دارد و مردمانی دلبسته به آن. از گذشته می گویم. از علی آباد در گذار روزگاران. از نوروز و محرم. از سور و شیون؛ از لهجه ی زیبایمان می گویم.جادوی بهار و خزان باغستان. عطر سقز و دود هیزم های بنه و کباب. از باغ کندن و چای قند پهلوی نیمروزی می گویم.از تو می گویم. از خودمان.
