سازی باید و آوازی. اگر سرسبزی باشد بهتر، وگرنه می شود آغاز کرد شادی و شعف را ساده و صمیمی… آیا دیده ای کسانی را متحد، با صلابت و هم گون که نشان می دهند شور و هیجان درونی خود را با متانتی خاص و ریتمی دل انگیز. آیا می شناسی هه لپه رکی را؟ می دانی که او کیست یا چیست و از کجا آمده؟ برای دانستنش دیاری را باید بشناسی که مردمانش در استواری همانند کوه ، در غیرت مانند شیر ژیان و در مهربانی و تواضع زبانزد و مثال زدنی اند… دیار کرد” می دانم آمده ای ، دیده ای و تجربه کرده ای صفات بارز این مردان و زنان را شاید در راه شاید در جمع آنان و مراسم پای کوبی این افراد رقص آنها را به تماشا نشسته باشی… آری، هرلپه رکی! رقصندگان را دیده ای چگونه با لباسهای رنگی حول یک محور خاص می چرخند و می گردند و آوا سر می دهند. رقصندگان با حرکاتی متحد و یک شکل دست در دست هم در یک صف، ریشه دارترین و کهن ترین حرکات نمایشی را به رخ می کشند… خیره می شوی از این همه نظم و همبستگی. در گذشته این مردمان جهت آماده سازی و تقویت نیروی جسمانی و روحی این حرکات را به طور منظم انجام می دادند و در گذشته های دورتر این حرکات ، ذکری بوده به درگاه خداوند بلند مرتبه و اغلب حرکات نشان از بازگو کردن وقایع و جنگها بوده است و امروز این غرور خلاصه شده در حرکاتی موزون و یکپارچه که علاوه بر همبستگی پولادین، آمادگی رزمی و جسم مردان و زنان غیور کرد را به رخ می کشد و رهبری می کند آنکه از همه مسلط تر و هماهنگ تر است، با صداها و چرخاندن دستمالی رنگین در ابتدای این صف و منتقل می کند احساس را به اعضای گروه خود. تجربه کن این شور و احساس را.
