این داستان‌نویس در گفت‌وگو با ایسنا درباره مهمترین مطالبات اهل قلم از مسئولان فرهنگی گفت: در هر کشوری شرایط باید آن‌قدر به سمت تکثر و آزادی پیش برود که نویسندگان کمترین مطالبه را از حکومت‌ها و دولت‌ها داشته باشند؛ اما متأسفانه در جوامعی مثل ما این بحث پیش می‌آید.
او در ادامه اظهار کرد: اما چرا این شرایط پیش آمده است که نویسندگان از دولت مطالبه می‌کنند؟ به نظر من به خاطر ساختار تمرکزگرای قدرت در ایران است که باعث شده کسانی که در قدرت قرار می‌گیرند سعی کنند در همه حوزه‌ها حتی در فرهنگ و ادبیات دخالت داشته باشند. وقتی شرایط به گونه‌ای است که همه اختیارات و منابع در اختیار آن‌ها قرار می‌گیرد، به دلیل این شرایط بیمار، مطالبات از آن‌ها بالا می‌رود. الان ما در چنین شرایطی هستیم.
اکبریانی گفت: شرایط ایده‌آل آن است که ما از دولت و حکومت مطالبه‌ای نداشته باشیم مگر مسائل کلی و کلان؛ نه این‌که برای گرفتن یک سالن برای برگزاری یک جلسه ادبی مشکل داشته باشیم. الان این شرایط در کشور ما وجود دارد. مهمترین مطالبه من هم این است که این دخالت را از حوزه ادبیات بردارند و نویسندگان خود را صاحب قدرت بدانند. نویسنده به کمک دولت نیازی ندارد.
او در ادامه در توضیحی متذکر شد: البته در چند سال اخیر وضعیت نسبت به گذشته و دولت آقای احمدی‌نژاد بهتر شده است. دو کتاب خود من آن زمان مجوز نگرفته بود، اما در این دولت اجازه چاپ گرفت. آثار برخی دیگر از نویسندگان هم به همین شکل بوده است. الان وضعیت مطلوب نیست، ولی نسبت به قبل بهتر شده است.
این شاعر و نویسنده اظهار کرد: یکی دیگر از مهمترین انتظارات ما این است که حمایتهای دولتی را از نشر و به‌خصوص ادبیات بردارند، چون این حمایت‌ها به صورت کانالیزه به سوی ناشران و انجمن‌های خاص هدایت می‌شود. باید حمایتهای مالی از ناشران برداشته شود و بگذارند در یک فضای آزاد، ادبیات رشد کند. در سال‌هایی هم که یارانه‌ها نبود، ناشران برگزیده کسانی بودند که خوب کار کرده بودند، جامعه را شناخته بودند و با توجه به نیازهای جامعه کتاب چاپ می‌کردند. بنابراین الان یکی دیگر از خواسته‌های ما این است که این حمایتهای سوبسیدی از ناشران برداشته شود.
اکبریانی همچنین گفت: موضوع دیگر به حداقل رساندن ممیزی است. باید بگویم ممیزی و سانسور اصلا به وزارت ارشاد محدود نیست. اگر همین الان وزارت ارشاد بگوید از این بحث پا پس می‌کشد نهادهای دیگری به میان می‌آیند؛ چون نظارت و سانسور ساختاری شده، به این معنا که به یک نهاد و وزارت مربوط نیست. دولت قبل از هر چیزی باید ساختارهایی را که باعث دخالت شده‌اند کمرنگ کند.
