روستای مهارلو

دریاچه مهارلو:
وجه تسمیه:
نام این دریاچه، برگرفته از نام روستای مهارلو از توابع شهرستان سروستان است که در مجاورت آن قرار گرفته است و بخش قدیمی روستای مهارلو در بخش ساحلی دریاچه واقع است.

جغرافیا:
این دریاچه با ابعاد 10×6 در 23 کیلومتری و وسعت 25 هزار هکتاری، در 18 کیلومتری جنوب شرقی شهر شیراز و در غرب دریاچه بختگان قرار گرفته‌است. دریاچه مهارلو شرقی ‌ترین بخش جلگه شیراز است. مهارلو دارای آبی بسیار شور است و در فصل‌های خشکی یکی از کانسارهای بزرگ نمک ایران به‌شمار می‌آید. فرآوری نمک از این دریاچه توسط مجتمع استحصال نمک وابسته به پتروشیمی شیراز انجام می‌شود.
سه رودخانه فصلی «سلطان‌آباد»، «خشک شیراز» و حمزه، دریاچه مهارلو را تغذیه می‌کنند. رودخانه خشک از کوه‌هاى شمال غربى شیراز شروع شده و از مرکز شیراز مى‌گذرد.
رودخانه حمزه بیشتر از کوه سبز پوشان در جنوب غربى شیراز تغذیه شده و در قسمت غرب به دریاچه مى‌پیوندد و رودخانه سروستان از کوه‌هاى سیاه و احمدى و سایر ارتفاعات شرقى دریاچه بوجود مى‌آید. آب چند چشمه نیز عمدتاً از قسمت‌های غربی و شمالی وارد این دریاچه می‌شوند.

گونه های گیاهی و جانوری:
مهمترین گونه پرنده این دریاچه فلامینگو است. تنجه، اردک سرسبز، مرغابی، آبچلیک، چوکا و آنقوت به عنوان دیگر پرندگان دریاچه مهارلو هستند. از این دریاچه برای تهیه نمک صنایع استان فارس هم استفاده می‌شود.
ارتفاع این دریاچه، 1460 متر از سطح دریا و بیشینه ژرفای آن 3 متر است. به همین دلیل میزان تبخیر بالاست و بخشی از بستر آن را لایه ‎ای از نمک می ‎پوشاند و فقط در بخش ‎های شمالی و مرکزی آن، آن هم با ژرفای خیلی کم و شوری زیاد،آب وجود دارد.
دریاچه مهارلو در یک فرونشست ناودیس مانند با روند شمال غربی – جنوب شرقی، شکل گرفته که گسل جوان و لرزه ‎ای سروستان از آن می ‎گذرد.

در سال 1385 با تصویب هیأت وزیران، دریاچه مهارلو به عنوان یکی از 7 منطقه نمونه گردشگری ایران برگزیده‌شده‌است. مهارلو، بکت، کمال آباد، برمشور، قنبری، هزاردره، انجیره و سیف آباد از روستاهای گردشگری پیرامون این دریاچه هستند. از کوه‌های مشرف به دریاچه می‌توان به کوه قلعه گریخته، کوه شرقی و کوه شمالی اشاره کرد.
طی دوره‌ای در سال 1385 خ. پرواز بالگردها بر فراز این دریاچه ممنوع شد.

خشکی:
در خشکسالی سال 1387 / 2008 حدود 90 درصد دریاچه «مهارلو» خشک شد و از این دریاچه به غیر از نیزارها و تالاب‌های اقماری چیزی به‌جا نماند. در پی این خشکسالی از جمعیت 100 تا 150 هزار قطعه‌ای پرنده فلامینگو در دریاچه مهارلو در سال 1387 خورشیدی تنها حدود 5 هزار فلامینگو باقی ماند.