مراسم اهو اهو

مراسم اهو اهو، در روستای خورهه از توابع دهستان خورهه، بخش مرکزی شهرستان محلات استان مرکزی برگزار می‌گردد. روستای خورهه، یکی از تاریخی‌ترین نقاط استان مرکزی است و پیشینه سکونت در آن بر اساس شواهد یافت شده از محوطه پیش از تاریخی شهریاری در نزدیکی خورهه به هزاره دوم پیش از میلاد می‌رسد. همچنین یکی از معدود آثار معماری دوره اشکانی، در مرزهای امروزی ایران با نام محوطه اشکانی خورهه که هم اکنون بقایای معماری آن از جمله دو ستون با سرستون‌های به سبک ایونیک برپاست، در این روستا قرار دارد .

اهو اهو یک مراسم سنتی است که شب نیمه ماه مبارک رمضان و هم‌زمان با سالروز میلاد امام حسن مجتبی – ع – درروستای خورهه محلات اجرا می‌شود. این مراسم به این صورت است که نوجوانان روستا در دسته‌های چند نفری به در خانه اهالی رفته و یک ترانه فولکوریک (عامیانه) اجرا می‌نمایند.آن‌ها کوچک‌ترین فرزند پسر خانواده را مورد خطاب قرار داده و ترانه را به نام او می‌خوانند و در انتها صاحب‌خانه مقداری آجیل، شیرینی، پول و یا چیزهای دیگر به آن‌ها می‌دهد. در این شب تمام خانواده‌ها منتظر هستند تا دسته‌های مختلف به در خانه آن‌هابروند. با گذشت سالیان سال این مراسم و کم‌رنگ شدن مراسم سنتی قدیمی در ایرانرخ داده، اما مراسم اهو اهو همچنان در خورهه به قوت خود باقی است. متن ترانه‌ای که درشب اهو اهو خوانده می‌شود، به صورت ذیل می‌باشد :

با فرض اینکه کوچک‌ترین فرزند پسر خانواده، علی نام دارد. قسمت اصلی ترانه را یکنفر می‌خواند و قسمت اهو اهو را همه تکرار می‌کنند. قسمت داخل پرانتز توضیح ترانهمی‌باشد.

علی خان شمایید اهو اهو (علی خان شما هستید)

از قله در نیایید اهو اهو (از قلعه در نیایید )

که مردم دشمنتن اهو اهو (که مردم دشمن تو هستن)

به قصد کشتنتن اهو اهو (به قصد کشتن تو هستند)

خرکی خریدم اهو اهو ( یک الاغ خریده ام)

دمبکش بریدم اهو اهو (دم اونو بریدم)

یه چوب می زنم می‌خوابه اهو اهو

یه چوب می زنم پا می‌شه اهو اهو

بلبلا ریختن بر سر چنار اهو اهو (بلبلها روی چنار نشستند )

جیرجیر می‌کنن اشرفی بیار اهو اهو (آواز می خوانند تا تو اشرفی برای مابیاوری)

قلیونو آب نم کن اهو اهو (قلیان را آماده کن )

آتیش به سرش بند کن اهو اهو (آتش روی آن بگذار )

تا ما بکشیم دودی اهو اهو (تا ما قلیان بکشیم )

آجیلو بیار زودی اهو اهو (زود آجیل برای ما بیاور) .

فلسفه وجودی این مراسم در واقع نوعی شادباش و تبریک تولد امام حسن مجتبی ( ع ) است، که به منزله فال نیک گرفته می‌شود و نوجوانان روستا به صورت سمبلیک به درب خانه‌های اهالی رفته و ترانه را به نام کوچک‌ترین فرزند پسر خانواده می خوانند . این موضوع بیانگر پیوند میان مذهب تشیع و شادی مردم با شادی اهل بیت با آیین‌ها و ادبیات شفاهی ایرانی است که در مراسم اهو اهو جلوه‌گر شده است .