روستای نوزاد از دهستان گلمکان و از توابع شهرستان چناران، درمیان دره ای کم عمق به فاصله حدوداً 30کیلومتر شرق شهرستان چناران قرارگرفته است. این منطقه از نواحی ییلاقی قلمداد می شود. درحاشیه شرقی روستا، تپه ای ماسه ای وجود داردکه بر فراز آن بنایی معروف به آرامگاه خواجه عبدالرحمن گهواره گر احداث گردیده است. ویژگی های متمایز و بررسی کالبد بنا، احتمال ساخت آن را در دو مرحله زمانی در ذهن متبادر می سازد. مصالح بنا را آجرهای مربع شکل تشکیل می دهند. سنگ قبر یا کتیبه اولیه آرامگاه از بین رفته و سنگ قبری مرمرین در سال های اخیر بر مدفن خواجه تعبیه گردیده است. سطح دیوارهای بنا طی چند مرحله با گچ اندود گردیده است. در قسمتهای فرسوده، حداقل 4 لایه اندود گچ به ضخامت های مختلف قابل تشخیص است و نکته قابل توجه در گچکاری بنا، تفاوت رنگ لایه های گچ میباشد. گچ به رنگ قرمز اخرایی می باشد که به نظر میرسد مقصود از این عمل تزئین بنا بوده است. بر روی قسمتی از اندود گچ رنگی یادشده و در دیوار سمت چپ ایوان ورودی مقبره، نقشهایی از قبیل قمه، خنجر، دستنقوش ردیف صلیب شکسته معروف به کلید یونانی نقش گردیده است. سنگ قبرهای قدیمی قبرستان سطح تپه از نوع سنگهای متوسط سیاه رودخانه ای و مربوط به دوره صفوی و قاجاریه می باشد. در میان دره سمت غرب تپه ای که آرامگاه بر آن استوار گردیده، محوطه ای باستانی وجود دارد که به استناد سفالینه های پراکنده بر سطح آن، میتوان آن را به قرون اولیه اسلامی محسوب کرد. از متنی که برروی سنگ قبری درمقابل مقبره ای معروف به شیخ حافظ وجود دارد و با خط ثلث و کمی نامفهوم حکاکی گردیده و نیز به استناد با متون دیگر چنین برمی آید که عبدالرحمن گهواره گر در اواخر قرن هشتم در قید حیات بوده است. این سنگ قبر اینک درمیان قبرستان قدیمی روستا ابرده علیا و در کنار راه شاندیز_ابرده احداث گردیده است. آرامگاه گهواره گر توسط اداره کل میراث فرهنگی خراسان به طور اصولی مرمت و باز پیرایی گردیده و عملیات موردنظر همچنان ادامه خواهد داشت.
