آبشار ایگل (Igol) در استان تهران واقع است. آبشار ایگل در دامنه شمالشرق قله توچال واقع شده و از ارتفاع 2000 متری تا 2300 متری دارای باغات متعددی است و چشم انداز زیبایی از دامنه شمال توچال و همچنین گردنه لوپهنه دارآباد دارد. در انتهای دره ایگل آبشار زیبایی نیز وجود دارد . برای دستیابی به این منطقه از جاده لواسانات به سمت اوشان و نرسیده به آهار جاده فرعی است که به روستای ایگل منتهی می شود ، روستایی با چشم اندازی زیبا و مناسب جهت گردشگری . روستای ایگل در شمال شرقی قله توچال واقع شده و یکی از مسیرهای صعود به قله توچال هم محسوب می شود . برای دسترسی به آبشار از محل پارک خودرو، پیاده روی حدود 2 ساعت در مسیری نسبتا هموار و کم شیب لازم است. آبشار ایگل در ارتفاع حدود 2200 متری در انتهای این مسیر قرار دارد . دامنه کوههای این منطقه مملو از ریواس ، تره کوهی و پونه است. در مسیر رسیدن به آبشار ، رودخانه ای در جریان است که جهت آشامیدن مناسب است. در حوالی آبشار (300 تا 500 متری) قلوه سنگ هایی وجود دارد که در هنگام حرکت ممکن است جابه جا شوند و به افراد آسیب وارد نمایند.در 100 متری آبشار نیز صخره های خطرناکی وجود دارد که برای عبور از آنها باید احتیاط لازم را نمود .در سمت دیگر آبشار امکان صخره نوردی نیز وجود دارد که البته در این صورت برای بالا رقتن باید ازتجهیزات فنی استفاده نمود. از این طریق دسترسی به قله نیز با حدود یکساعت پیاده روی امکان پذیر است.
اکثریت جمعیت ثابت ایگل به باغداری مشغول می باشند و محصولاتشان اکثراً گیلاس،آلبالو،سیب و گردو می باشد.ایگل از جمله روستاهایی است که در منطقه بیشترین باغها را دارا می باشد.بافت قدیم و بناهای تاریخی-فرهنگی مانند مسجد،حسینیه،حمام و خانه های تاریخی ایگل طی چند سال اخیر کاملا تخریب شده و بجای آن ساختمان های جدید برپا گردیده است.ایگل دارای پنج محله به نام های :بالاده، پائین ده، جالیز، ویرانی و لوار می باشد و از طوایف آن می توان به : آقا بیک، کمالی، حسینی، چناری و غزازانی اشاره کرد. در منتهی الیه جنوب غربی روستای ایگل و در دامنه شرقی ارتفاعاتی که نهایتاًبه قله توچال منتهی می شود و خانه های ده در آن قسمت واقع شده است،در جبهه شرقی و پایین صخره سنگی که در مجاورت ده و خانه های آن قرار دارد راهرو و زیر زمینی وجود دارد که اکنون ورودی آن مسدود می باشد. چنانچه کسی بخواهد وارد آن شود باید جنوب شرقی صخره را به فاصله حدود یک نیم متر خاکبرداری نماید تا راه ورود به راهرو یا غار نمایان شود.این غار یا راهروی زیر زمینی در نزد اهالی روستا به تخت کیقباد و یا قلعه کیقباد شهرت دارد.
در کاوشی که در سال 1379 به وسیله اداره کل میراث فرهنگی استان صورت گرفت ملاحظه گردید تمامی مسیر غار یا راهروی زیرزمینی دست کنده بوده و قطعاتی از سفالهای قرون 8 و 9 در آن یافت شد.برای اینکه این اثر ارزشمند تاریخی بیشتر شناخته شود نیازمند مطالعات و پژوشهای باستان شناسی می باشد که امیدواریم روزی این امر محقق گردد.این اثر ارزشمند تحت شماره 10391 در مهر ماه سال 1382 در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است.
منبع : کویرها و بیابانهای ایران
