این پل که امروزه ویران شده و بقایای آن در زیر سد سفیدرود قرار گرفته است ، در گذشته بر روی رودخانه سفیدرود و در مجاورت منجیل – از توابع رودبار – قرار داشته و ساختمان اولیه آن مربوط به دوره صفویه بود است. الئاریوس – سیاح خارجی – که در حدود سال 1048 ه. ق از این پل دیدن کرده ، می نویسد : « پلی است با شش پایه که هر پایه را اتاقی و آشپزخانه ای بود و پلکانی برای رفتن به اتاق ها داشت. بر روی آب سفیدرود بنا کرده بودند. گنجایش اتاق ها به قدری بود که تمام افراد یک کاروان را جای می داد. » ماژور دارسی تد نیز که در سال 1253 ه. ق از این پل دیدن کرده ، می نویسد : « پل منجیل هفت دهانه داشت و متعلق به دوران صفویه بود. قسمتی از پل در زمان نادرشاه خراب شده بود و در حدود چهل سال قبل (پیش از سفر دارسی) سلیمان خان قاجار ، حاکم وقت گیلان آن را مرمت کرده بود. طاق دو دهانه ویران شده بود و با تخته آنها را پوشانده بودند ». در حدود سال 1275 ه. ق حاجی ملا رفیع شریعتمدار – امام جمعه وقت گیلان – ظاهراً به دستور ناصرالدین شاه ، پلی جدید برپا ساخت. این پل از نظر معماری در خود توجه بوده و به هنگام سفر ناصرالدین شاه به گیلان برپا بود و عکسی از آن برداشته شده است . این پل نیز دارای هفت دهانه اصلی و دهانه های کوچکتری در بالای پایه ها بوده است. پل مزبور ظاهراً در جریان سیلاب سال 1316 ه. ق آسیب فراوان دید. بعد از این تاریخ ، کمپانی روسی پلی از آهن بر پایه های پل قدیمی بنا کرد که تا زمان رابینو (1331 ه. ق) برپا بوده است.
منبع : کویرها و بیابانهای ایران
