این اثر در تاریخ 19 اسفند 1380 با شمارهٔ ثبت 4864 به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این پل در 21 کیلومتری شمال شهرستان قم و در مسیر جاده کنونی تهران – قم ، بر بستر رودخانه قره چای واقع بود و از ساخته های اواخر دوره قاجاریه به شمار می رفت که در دوره اخیر و در جریان گسترش جاده ، جای خود را به پلی با مصالح بتون آرمه داد. ویژگی ها و مشخصات این پل براساس نقشه تهیه شده از آن (نقشه ش 182) قابل مطالعه است. پل عسگرآباد با احتساب دو انتهای آن و جان پناه ها حدود 140 متر طول و 70/8 متر عرض داشته و دارای 2 دهانه بزرگ و 4 دهانه کوچک بوده است. دهانه های انتهای جنوبی ، در بازسازی های دوره پهلوی بدان اضافه شده است. بستر رودخانه در محل برپایی پل سنگ فرش شده و پایه های پل با استفاده از قطعات سنگ به ابعاد مختلف ، بر روی آن ساخته شده بود. پایه ها در جهت مخالف جریان رودخانه موج شکن های مثلثی داشت. دهانه های پل دارای طاق هایی با قوس بیضوی بوده و چهار دهانه جنوبی ، مربوط به بنای اولیه پل است. دهانه ها از جهت شمال به جنوب ، به ترتیب : 80/6 ، 80/6 ، 60/16 ، 80/6 ، 30/17 و 50/5 متر عرض داشته و ضخامت قوس چهار طاق شمالی حدود 1 متر بوده است. ضخامت طاق بزرگ جدید در پاکار 120 و در تیزه آن 80 سانتیمتر بوده است. آثار بازسازی ها و الحاقات صورت گرفته در انتهای جنوبی پل مشهود است. پل عسگرآباد در کنار کاروانسرای عسگرآباد و یک آب انبار قدیمی ، مجموعه ای را تشکیل می داده است.
