ابن عرندس یکی از علمای شیعه و بزرگان مذهب ما است که علاوه بر مراتب علم و کمال دارای طبعی رسا و پر جاذبه بوده و اشعاری که سروده است گواه بر محبت عجیب او به خاندان وحی و برائت از دشمنان آن بزرگواران می باشد.
او همان گونه که در زمان حیاتش مورد توجه همگان بود، پس از وفاتش نیز مردم به او ارادت می ورزیدند، به حدی که پس از گذشت ده ها سال هنوز مرقد وی در حلّه زیارتگاه عموم است.
او در اثبات ولایت اهل بیت علیهم السلام اشعار مهمی سروده و به این وسیله بذر ولایت و محبت آنان را در قلب ها بارور ساخت.
مهمترین شعر او قصیده ای است که فضائل خاندان رسالت بالأخص امام زمان (ارواحنا فداه) را در آن ذکر کرده و شهادت امام حسین علیه السلام را به صورتی بسیار غم انگیز بیان نموده است. تأثیر کلام او در این قصیده آن چنان زیاد است که علامه امینی در کتاب ارزشمند الغدیر فرموده است:
در میان اصحاب چنین معروف است که در هر مکانی این قصیده خوانده شود، موجب تشریف فرمایی سرور عالم امکان حضرت بقیه الله الاعظم (ارواحنا فداه) به آن مکان می شود. (1)
نمونه ای که ذکر می کنم یکی از این موارد است.
خطیب بزرگ شیعه مرحوم شیخ عبدالزّهرا کعبی می گوید:
یک روز بعد از ظهر وارد صحن مقدس امام حسین علیه السلام شدم. شخصی در مقابل یکی از حجره های صحن شریف کتاب های مذهبی می فروخت و من با وی سابقه ی آشنایی داشتم، چون مرا دید گفت: کتابی دارم که شاید برای شما نافع باشد و در آن اشعاری وجود دارد که زیبنده ی شما می باشد و قیمت آن این است که یک بار آن را برایم بخوانید.
مرحوم شیخ عبدالزهرا می گوید: آن اشعار گمشده ی من بوده و مدت ها در جستجوی آن بودم. آن را گرفتم و هنگامی که مشغول خواندن آن بودم، ناگهان دیدم سیدی از بزرگان عرب در برابرم ایستاده و به اشعار گوش می کند و گریه می کند.
چون به این بیت رسیدم:
ایقتل ظمانا حسین بکربلا
و فی کل عضو من انامله بحر (2)
گریه آن بزرگوار شدید شد و رو به ضریح امام حسین علیه السلام نموده و این بیت را تکرار می نمود و همچون زن جوان مرده می گریست.
همین که اشعار را به پایان رساندم دیگر آن بزرگوار را ندیدم. برای دیدن ایشان از صحن خارج شدم تا شاید آن جناب را بیابم ولی ایشان را ندیدم، به هر کجا رو نمودم اثری نیافتم؛ گویا از برابر چشمم غائب شده است. به یقین دانستم او حضرت حجت و امام منتظر علیه السلام است.
قصیده ی «ابن عرندس» بر اثر این گونه جریانات، مورد توجه دوستان اهل بیت علیهم السلام قرار گرفته و با خواندن قصیده ی او، عنایت حضرت بقیه الله (ارواحنا فداه) را به سوی خود جلب می کنند.
این قصیده را مرحوم علامه امینی رحمه الله در کتاب «الغدیر» ج 7، ص 14 و مرحوم شیخ طریحی در «المنتخب» و علامه سماوی در «الطلیعه» و خطیب دانشمند یعقوبی در «البابلیّات» و برخی دیگر از بزرگان در کتاب های خود آورده اند. (3)
پی نوشت :
1. الغدیر: 14/7.
2. آیا حسین علیه السلام در کربلا با لبان تشنه کشته می گردد، در حالی که در هر ذره از سر انگشتان او دریایی نهفته است!
3. عبقری الحسان، ج 2، ص 246.
منبع مقاله :
یوسفی، محمد، (1390)، ملاقات با امام زمان علیه السلام در کربلا، قم، خورشید هدایت، چاپ دوم 