این بنا در محله مسجد جامع شهرستان بابل واقع گردیده و بر اساس نوشته تاریخ طبرستان، بنای اولیه آن در سال 160ه- . ق به دست مازیاربن قارن بنا گردیده است . این مسجد بارها به ویژه در دوره صفوی بازسازی شده و در دوران فتحعلی شاه قاجار، بعد از خرابی در اثر زلزله، به فرمان او در سال 1225ه-. ق و به مباشرت میرزا محمد شفیع صدراعظم، توسط محمدحسین- متولی بنا – دوباره بنا گردیده است . بنای کنونی مسجد، باقیمانده آثار دوره قاجاریه و تعمیرات و مرمت هایی است که بعدها صورت گرفته است . مسجد دارای دوسر در ورودی شرقی وغربی است که به دو فضای هشتی مانند راه دارند . بالای سردرغربی، آیات و عباراتی بر خشت های کاشی به تاریخ 1230 ه-.ق نوشته اند . صحن مسجد به صورت شرقی و غربی قرار گرفته و در اطراف آن ، ایوان و شبستان هایی است که دهنه های رو به صحن دارند . شبستان اصلی مسجد، در ضلع جنوبی به ابعاد 12×33 متر قرار دارد و با کمک گنبدهای بزرگ و کوچک، طاق ها، جرزها و ستون های پوشش یافته است . در میانه شبستان رو به صحن، ایوانی است که امروزه دهنه آن با پنجره فلزی مسدود شده است . درغرب شبستان، محراب قدیمی، و در ضلع جنوبی آن، دو محراب کاشیکاری جدید قرار دارد . محراب قدیمی، نیمه خراب است و خشت کاشی های آن به هم ریخته است . بر متن و اطراف محراب، کتیبه هایی کاشیکاری و گچبری شده است . بر پاکار طاق ایوان در سه ضلع، اشعاری از فتحعلی خان صبا- ملک الشعرای وقت- به تاریخ 1227 ه-. ق نوشته اند .
