این بنا در بافت سنتی چهارسوق، جوار خیابان 15 خرداد شاهرود واقع گردیده و بنای اولیه آن بر اساس مدارک و شواهد موجود، حداقل از آن دوره صفوی است . این بنا در دوره های بعد به طور مرتب تعمیر و بازسازی شده و سرانجام در دوره پهلوی، به غیر از محراب، تجدید و توسعه پیدا کرده است . به نوشته مطلع الشمس – تألیف حدود 1330 ه-. ق – مسجد مذکور در میان بازار و در کنار چناری بزرگ واقع است . طول آن، 27 و عرض آن، 17 قدم و ساختمان آن از خشت خام است . سقف مسجد با تیر و تخته پوشیده شده است . چهارده ستون از تیر در دو ردیف میان مسجد کار گذاشته شده؛ از جمله ستون بزرگی که به صورت ترک ترک تراشیده اند و بالای آن، تخته منبتی قرار دارد . به قرینه این ستون، ستون دیگری موجود است؛ اما نیمی از تخته بالای آن که منبت بوده، شکسته است . در قدمت مسجد شکی نیست و محقق است که قبل از آنکه آبادانی جدید شهر شاهرود به این طرف کشیده شود، این مسجد و حمامی که در جنب آن است، دایر و در جمع آبادی پیش بوده که افغان ها آن را خراب کرده اند . ظاهرا از تخته های منبت مورد اشاره، قطعه ای متضمن عباراتی قرآنی به خط ثلث باقی مانده که امروزه در موزه شاهرود نگهداری می شود . شیوه نگارش کتیبه به آثار صفوی و حتی قبل از آن می ماند . بنای کنونی مسجد مشتمل بر شبستان بزرگ ستونداری است که با مصالح و شیوه جدید بنا گردیده است . در ضلع جانب قبله شبستان، محرابی ساده و گچی قرار دارد که ظاهرا مربوط به بنای قدیمی مسجد است . اطراف این محراب در دوره اخیر گچبری شده است . مسجد امام حسن (ع) به خاطر تقدس خاص و قدمتی که دارد، از مراکن مهم مذهبی ساکنان شاهرود است .
