این بنا در جوار مجموعه بناهای امام زاده اسماعیل، مشتمل بر بقعه امام زاده، گنبدخانه بزرگ، مرقد و مسجد شعیا و تأسیسات دیگر واقع شده و بر طبق مدارک مکتوب، اصل بنای آن مربوط به قرن اول هجری و بر طبق مدارک موجود معماری، مربوط به دوره سلجوقی است. به هنگام رواج اسلام در اصفهان ظاهراً در همین محل که به نام خوشینان معروف بوده، مسجدی بنا شده بوده که امروزه هیچ اثری از آن برجای نمانده است. صاحب «مجمل التواریخ و القصص» که کتاب خود را در سال 520هـ . ق تألیف کرده، چنین می نویسد: «جامع خوشینان، نخستین مسجد بود که به اصفهان بنا کردند در اسلام و بناء آن ابوخناس مولی امیرالمؤمنین عمربن خطاب کرد در خلافت علی بن ابی طالب علیه السلام». بر جانب مرقد شعیا نیز کتیبه‌ای به خط نستعلیق مورخ 1112هـ . ق ثبت است که مسجد شعیا را اولین مسجد معرفی می کند که در اصفهان توسط ابوعباس مفتی به روزگار علی بن ابی طالب بنا شده است. مسجد کنونی شعیا، کوچک و بسیار ساده است و تنها در ضلع جنوبی آن، محرابی با تزیینات و کتیبه‌هایی کاشی کاری مورخ 110هـ . ق و به خط است. در داخل این محراب، محراب کوچک تری از سنگ مرمر شفاف بسیار نفیس است و بر آن، شعایر مذهبی حجاری کرده‌اند. در ضلع خاوری مسجد، شبستانی وجود دارد که در دوره اخیر تجدید ساختمان شده و بر طبق کتیبه گچ بری محراب آن که مورخ 1115هـ. ق است، بانی ساختمان، محمد هادی کاشانی بوده است. از مسجد قدیمی شعیا در شمال باختری امام زاده اسماعیل، چند پاطاق قدیمی با طاق‌هایی که بعداً بر آن ها نهاده شده و بقایای مناره‌ای برجای مانده که به نظر می رسد مربوط به دوره سلجوقی باشد. سطح مناره در پایین، ساده است و در بالا با نقوش آجرکاری تزیین شده است. در ارتفاع 30/5 متری، بعد از پایه، قطر منار 65/2متر است و بر بالای آن، در دوره‌های بعدی، گلدسته‌ای کاشی کاری افزوده‌اند. مجموعه بناهای امام زاده اسماعیل به شماره 112 به ثبت تاریخی رسیده است.
