این بنا که از ساخته‌های دوره آل بویه بوده، روزگاری در محله باب الدشت اصفهان ـ در مکان فعلی مسجد حکیم قرار داشته که امروزه تنها بخشی از سردر آن باقی مانده است. مافروخی در کتاب «محاسن اصفهان» در توصیف این مسجد آورده که این بنا توسط صاحب بن عباد ساخته شده و دارای شبستان‌ها، خانقاه‌ها، کتابخانه و مدارسی بوده است. وی متذکر می شود که این مسجد، از مسجد جامع اصفهان کوچک تر، ولی از آن زیباتر و مستحکم تر بوده است. مناره این مسجد، از خشت خام به ارتفاع صد ذراع بوده است. مقدسی در سال 375هـ . ق از مسجد جامعی یاد کرده که ستون‌های گردی داشته و در ضلع جنوبی آن، مناره رفیعی به ارتفاع 70 گز وجود داشته که همگی از خشت ساخته شده بوده‌اند. به نظر می رسد که این عبارات، توصیف همان مسجد جورجیر باشد.
سردر نفیس و تاریخی این مسجد تا سال 1335 شمسی در میان قشر ضخیمی از اندود گل پنهان بوده تا این که در این سال اندودزدایی شد. این سردر، نمونه‌ای بسیار عالی از هنر آجرتراشی و گچ بری نیمه دوم قرن چهارم هجری است و بر آن کتیبه‌ها و خطوطی خوانده می شود که فاقد عبارات تاریخی است. این کتیبه‌ها به خط کوفی گچ بری شده‌اند. سراسر سردر با طاق نماها، نقوش متنوع آجری و گچی با غنایی فراوان تزیین و نماسازی شده است. عرض کل نمای سردر، 35/11 متر است. دو فضای جانبی، دالان سردر را در میان گرفته که عرض هر یک 95/3 متر است. تمام سطوح بنای سردر به طاق نماها و حفره‌هایی منقسم است که با دالبرهای مدوری محدود شده‌اند و در بالا به طاقی نیم دایره شکل ختم می شوند. برفراز سردر، سطوح مقعری شبیه به فیلگوش با تزیینات گچ بری شده دیده می شود.
