این بنا در روستای هفشویه، از بلوک قهاب در شمال خاوری اصفهان، به صورت ویرانه‌ای برجای مانده است. بنای اولیه مسجد، مربوط به دوره سلجوقی است که در دوره مغول بازسازی شده و تزییناتی در آن صورت گرفته است. اساس بنا با خشت ساخته شده و از آجر به صورت ساده و تزیینی در نمای خارجی استفاده شده است. نقشه بنای مسجد به صورت دو ایوانه بوده و در پشت ایوان جنوبی آن، گنبدخانه‌ای به ابعاد 20/9×55/9 متر قرار داشته است. در گوشه جنوب باختری مسجد، سکویی هشت ضلعی به قطر 65/4 متر دیده می شود که مربوط به مناره سلجوقی مسجد است. در میان بقایای این مسجد، محراب زیبای گچ بری شده‌ای برجای مانده که به نظر می رسد از آثار دوره ایلخانی باشد. این محراب، با تزیینات گل و بوته و کتیبه‌های قرآنی به خط کوفی و بنایی مزین شده است. این بنا به شماره 430 به ثبت تاریخی رسیده است.
