آرام اما ناراحت گوشه ای نشسته است. دیگر توانی برای تحمل ندارد و چیزی نمی گذرد که اشک هایش آرام آرام از روی گونه ها سر می خورد و به روی میز می چکد. می داند که اگر کسی گریه کردن او را ببیند، همه چیز بدتر می شود. بنابراین، سریع دست هایش را روی صورت حالا سرخ شده اش قرار می دهد اما صدای هق هق گریه را به این راحتی نمی توان پنهان کرد.
پیش از آن که وضعیت از این هم بدتر شود، از جای خود بلند شده و به سمت دستشویی انتهای حیاط می دود. حالا حداقل می تواند با تمام وجود گریه و خود را خالی کند، کاری که از انجام دادن آن هم هراس دارد. سر و صورتش را چندین بار با آب می شوید و با چشمانی قرمز به آینه رو به رو خیره می شود، چشمانی که از خشم این چنان سرخ هستند و نه از گریه و زاری.
آزار و اذیت یا اصطلاح انگلیسی آن، بولی شدن (Bully)، گویا نه در کشور ما بلکه در سراسر جهان پایانی ندارد. اگر در دوران مدرسه هیچگاه مورد اذیت و آزار قرار نگرفتید یا هیچ وقت دستخوش خنده و مسخره بازی نشدید، دو حالت بیشتر وجود ندارد: یا این بلا را دانسته یا ندانسته سر فرد دیگری آوردید و یا بسیار خوش شانس بوده اید.
اما چند سالی می شود که دنیای آنلاین بازی های ویدیویی نیز به طور جدی و نگران کننده ای به این معضل مبتلا شده است. ریشه کن کردن این بیماری شاید سخت و غیرممکن به نظر آید اما همه ما حداقل در بهبود شرایط حال حاضر نقشی مهم و اساسی داریم.
می پرسید چگونه؟ در ادامه یادداشتی کوتاه از سیسیلیا، نویسنده وبسایت کوتاکو را می خوانیم که به بررسی این معضل آن هم از نگاه گیمرهای دختر می پردازد. به دلیل ضوابط اخلاقی، مجبور شدیم برخی از کلمات ناشایست را با زبانی تا حد ممکن مودبانه تر ترجمه کنیم اما با این حال باید تذکر دهیم که مطلب پیش رو از حیث انتقادی بودنش، زبان تندی دارد.
هفته پیش بود که اوورواچ بازی می کردم، در اتاق Spawn منتظر شروع بازی در نقشه Temple of Anubis بودیم که من متوجه شدم هیچ یک از اعضای تیم هیلر (Healer) نیست.
بنابراین با میکروفون خطاب به بقیه اعضای تیم گفتم: «فکر کنم بهتر باشه که یک نفر هیلر بشه.» ثانیه ای نگذشت که یکی از هم تیمی هایم گفت: «چیزی که ما الان نیاز داریم، یک بازیکن مرد دیگر است.»
این اتفاق ناراحت کننده درست بین دو مسابقه رخ داد که در هر کدام از آن ها نیز یکی از هم تیمی هایم پس از آن که سعی کردم برای استراتژی بهتر تیم پیشنهادی مطرح کنم، جنسیت من را مورد تمسخر قرار داد.
کمی قبل تر نیز زمانی که از بقیه افراد تیم پرسیدم که آیا به نظرشان ترکیب تیم مناسب است، یکی از آن ها من را «هرزه لعنتی» خطاب کرد. در مرحله انتظار پیش از شروع نقشه Horizon Lunar Colony بودیم که برای تیم آرزوی موفقیت کردم اما در پاسخ یکی از اعضای تیم گفت: «می تونی بازی کنی؟ من فقط می خوام بدونم، خیلی کنجکاو شدم. تو اصلا میدونی چطور باید اوورواچ بازی کنی؟»
در زمان رخ دادن تمامی اتفاقات بالا، حتی یک بازیکن از دیگر اعضای تیم در مورد این موضوع حرفی نزد.
فضای اوورواچ روز به روز مسموم تر می شود، عنوانی که از زمان عرضه اش در ماه می میلادی صد ها ساعت درگیر و مشغول دنیای آن بودم. از زمانی که در مطلبی دیگر از فضای ناخوشایند مد رقابتی این بازی گفتم، از زبان ده ها دختر گیمر دیگر شنیده ام که دیگر تحمل چنین شرایطی را ندارند و برای بازی کردن مجبور به تحمل چه فداکاری هایی که نیستند.
«فضای مسوم و زننده بازی باعث شده که دیگه سمت اوورواچ نرم مگر آن که تمامی اعضای تیم از دوستان نزدیکم باشند. این شرایط به شدت آزار دهنده اس چون عاشق اوورواچ هستم اما فکر کنم دیگه باید قیدش رو بزنم.»
«می دونم که اگه با میکروفون با بقیه اعضای تیم ارتباط برقرار کنم، می تونم به برد تیم کمک کنم اما من دیگه درسم را یاد گرفتم. اینکه اعضای تیم بفهمند من دختر هستم تنها به آزار و اذیت خودم ختم میشه و فرصتی برای اون ها پیش میاد که من رو مسخره کنن.»
«هر موقع من و دوستم وارد کانال عمومی تیم می شویم باید شنیدن نظراتی چون «اوه ما قراره ببازیم، اینا یه مشت دخترن» یا حتی بدتر رو تحمل کنیم. برای همین دیگه تصمیم گرفتیم وارد کانال چت تیم نشیم.»
«من دیگه به شنیدن جملاتی مثل «برو برامون ساندویچ درست کن» یا «دخترها فقط با کاراکتر هیلر بازی می کنن» عادت کردم اما برخی دیگر از این اظهار نظرها به قدری زشت هستند که تصمیم گرفتم اونا رو اینجا بیان نکنم. هر جای دیگری تو دنیای بیرون بازی بود، پیامدهایی جدی در انتظار این نظرات تبعیض جنسیتی بود.»
و این رشته سر دراز دارد.
این موضوع واقعا مسخره است. بی رحمی و نظرات جنسی بازیکن ها باعث شده من و دیگران نتوانیم از بازی مورد علاقمان لذت ببریم، عنوانی اول شخص و شوتر که دو برابر بیشتر از هر بازی دیگر بازیکن دختر دارد و من می خواهم در مورد یک چیز صادق باشم: وقتی صبحت از اذیت و آزار در بازی های آنلاین به میان می آید، سکوت کردن برخی فرقی با هم دستی آن ها در این کار ندارد.
تا زمانی که سازندگان بازی کمکی چندانی به این معضل نمی کنند، این وظیفه بر عهده گیمرها است تا این نفرت آزار دهنده را محکوم کنند.
مکانیزم آزار دهنده و سیستم ناکارآمد گزارش کردن بازیکن های فحاش تنها دو دلیلی هستند که من در مسابقه سوم مورد اذیت و آزار قرار گرفتم. سیستم گزارش و تنبیه اوورواچ به قدری ناکارآمد است که بازیکن های دیگر حتی با مسخره کردن و گفتن جمله هایی چون «روزم رو بساز» من را تشویق به گزارش کردن آن ها می کنند.
دلیل اصلی آن که چرا از تعداد بازیکن ها و گیمرهای اوورواچ (به خصوص خانم ها) روز به روز کاسته می شود این است که رفتار بیخود و زننده تبدیل به بخشی از فرهنگ بازی اوورواچ شده است، حداقل رو پلتفرم کامپیوتر مانند بازی های آنلاین دیگر.
همیشه در بازی های آنلاین افراد عوضی پیدا می شود. اما کسانی که می توانند جلوی این افراد را بگیرند، تماشاگران و گیمرهای ترسویی هستند که هنگام رخ دادن این آزار و اذیت ها تنها سکوت می کنند، اذیت و آزار کسانی مثل ما که تنها می خواهیم از بازی لذت ببریم و نمی توانیم حتی در صحبت ها و چیدن استراتژی های عنوانی تیم محور چون اوورواچ شرکت کنیم.
هم تیمی هایی که این نفرت پراکنی به گوش آن ها می رسند، اولین خط دفاعی افراد مورد اذیت قرار گرفته هستند. سکوت، تایید غیرمستقیم این رفتار و طرز برخورد است.
اگر هیچ پیامد اجتماعی در انتظار رفتار غیراجتماعی این افراد و به خصوص طرز برخورد آن ها با زنان نباشد، این روند ادامه می یابد.
پس اگر یکی از آن چهار هم تیمی ساکت هستید، بدانید که شما هم در گسترش این فضای مسموم بازی های آنلاین نقش دارید، آن هم وقتی که واقعا از سرزنش کردن فرد آزار دهنده یا دفاع کردن از کسی که مورد اذیت قرار گرفته، ضرری نمی بینید.
ساکت نمانید. به آن عوضی بگویید که سر جایش بنشیند. به هم تیمی های خود نشان دهید که پذیرای حضورشان هستید. طرفدار نجابت و برخورد درست باشید. این تمامی کاری است که باید انجام دهید.
تا زمانی که معضل اذیت و آزار در این بازی ها به حیات خود ادامه بدهد، من و بسیاری دیگر از کسانی که با من تماس گرفتند یا زیر مطالبم کامنت دادند، به تحریم اجتماع بازی های مورد علاقمان ادامه می دهیم.
برای آن دسته از شما که ترجیح می دهید این نفرت حاکم بر بازی اوورواچ را به شیوه بازی کردن من یا رفتار من هنگام بازی ربط بدهید، باید بگویم: من روی کامپیوتر بازی و از میکروفون استفاده می کنم. من از هماهنگی و چیدن استراتژی و ترکیب تیم لذت می برم، برای همین وجود میکروفون رو بیشتر اوقات ضرروی می دانم.
اگر اذیت و آزار ادامه دار باشد و بخواهد حواس من را پرت کند، بازیکن مورد نظر را میوت می کنم. بیشتر اوقات این افراد را گزارش می کنم اما تا به حال ندیده ام که فایده ای داشته باشد (یکی از افراد می گفت که برای آن که یک بازیکن اخطار بگیرد یا از بازی محروم شود، چندین نفر باید او را گزارش کنند اما سازنده بازی، بلیزارد می گوید که به زودی تغییراتی در این بخش خواهند داد).
من هر کاراکتری را که ترکیب تیم به آن نیاز داشته باشد، انتخاب می کنم اما بیشتر اوقات به سراغ قهرمان های دسته تانک می روم. نیمی از اوقات تنها وارد بازی می شوم اما مخالف این انتقاد هستم که من به دوستانی نیاز داشته باشم که هنگام بازی کردن از من محافظت کنند و در آخر نه من هیچ کاری انجام نمی دهم که موجب تحریک بازیکن های دیگر و این حجم از اذیت و آزاری که با آن مواجه می شوم، بشود.
این که مورد آزار و تمسخر قرار می گیرم، تقصیر من نیست. تقصیر بر گردن افرادی بدرفتار و فرهنگی است که به این بی رحمی تن می دهد. من چنین شرایطی را تحمل نمی کنم و نمی خواهم در دسته ای از افراد قرار بگیرم که با سکوتشان مهر تایید بر این رفتار می زنند.
به همین علت است که دارم از این مشکل می نویسم و به همین دلیل است زمانی که هم تیمی شما به خاطر جنسیت، صدا، نژاد یا کشورش مورد اذیت و آزار قرار گرفت، شما هم نباید سکوت کنید. اگر سکوت کردید، شما هم بخشی از این مشکل هستید.
با آن که نویسنده و مرجع بسیاری از اخبار مربوط به اوورواچ و منتقد سایتی چون کوتاکو هستم اما این فرهنگ سکوت در برابر اذیت و آزار باعث می شود که در انتهای بسیاری از مسابقه های اوورواچ، احساس فردی تبعید شده را داشته باشم. بنابراین دارم آرام آرام از بازی ای که عاشقش هستم، فاصله می گیرم.
