هفته نامه خودرو امروز: قوانین و مقررات در مسابقات استقامت در سال های متمادی تغییرات فراوانی را به خود دیده است. در دوره های مختلف، قانونگذاران سعی داشته اند تا قوانین را به طوری وضع کنند که جذابیت مسابقات به اوج رسیده، بیشترین میزان تماشاچی جذب مسابقات شود. با این حال شاید هیچگاه مسابقات استقامت به اندازه دهه 80 میلادی جذابیت نداشته است.
در این دوران که از سال 1982 تا سال 1993 ادامه یافت، برخی از سریع ترین و قوی ترین خودروهای مسابقه ای تاریخ در مسابقاتی همانند لومان حاضر شدند. سرعت بالا، صدای نهیب زیبای پیشرانه و جذابیت بصری این خودروها به حدی بود که بسیاری از کسانی که به مسابقات اتومبیلرانی علاقه نداشتند نیز به دیدن لومان بروند. در این مطلب سعی داریم تا موفق ترین پلت فرم های دوران طلایی رده C مسابقات را که در دوران مذکور حکمرانی می کرد، معرفی کنیم.
پورشه 956
پورشه 956 و فرزند خلفش یعنی 962، بی شک موفق ترین پلت فرم دوران طلایی رده C مسابقات بودند که توانستند 7 بار به مقام قهرمانی برسند. در این میان 6 پیروزی پیاپی بین سال های 1982 تا 1987 شاید یکی از بزرگ ترین حکمرانی های تاریخ بر پیست لومان باشد. 956 به عنوان پایه و اساس این پلت فرم نکات مثبت زیادی داشت که از جمله آنها می توان به استحکام و دوام بالای قطعات، وزن سبک، ضریب پسای اندک و از همه مهم تر قیمت پایین اشاره کرد. همین قیمت پایین و دوام بالا سبب شد تا تیم های خصوصی متعددی 956 و سپس 962 را خریداری کنند و به نحوی عرصه را بر سایر شرکت کنندگان تنگ کنند.
نحوه قرارگیری راننده در 956 به گونه ای بود که اجازه حضور در مسابقات آمریکای شمالی را نیافت، به همین دلیل با برخی تغییرات در کابین و بهبود مشخصات فنی و آیرودینامیکی، 962 زاده شد. با آن که در سال های پایانی و افول رده C، پورشه نتوانست دیگر با 962 به مقام قهرمانی دست یابد ولی باز هم همین دوام و قیمت مناسب سبب شد تا در مسابقات حضوری پررنگ داشته باشد.
جگوار XJR-9
موفقیت پورشه با دو مدل 956 و 962 در سال های متوالی سبب شد تا سایر خودروسازان به طور جدی درس بگیرند و با خودروهایی استثنایی وارد عرصه شوند. اولین صف شکن در لومان را باید جگوار XJR-9 دانست که در سال 1988 به حکمرانی 6 ساله پورشه ها خاتمه داد. جگوار برای مدت ها به طور رسمی از مسابقات استقامت دور مانده بود و در این دوران فقط از تیم های خصوصی با فراهم آوردن امکانات و پیشرانه و متعلقات فنی حمایت می کرد. با این حال تیم TWR در کنار تونی ساوثگیت و مدیران جگوار بر آن شدند تا بالاخره یک خودروی بی نقص را به مسابقات بفرستند و پیروز شوند.
در نهایت XJR-9 در سال 1988 راهی میدان شد و لومان را فتح کرد. در آن دوران جگوار وضعیت مالی باثباتی نداشت و به همین خاطر پیشرانه 7 لیتری آن را بر اساس نمونه 5.3 لیتری خودروی خیابانی XJS بنا کرد. موفقیت XJR-9LM سبب شد تا جگوار همکاری خود با TWR را ادامه دهد و مدل های XJR-11 و XJR-12 را بسازد که دومی توانست در سال 1990 لومان را مجددا فتح کند اما نکته قابل توجه انعطاف پذیری و توانمندی پلت فرم XJR ها بود که در نهایت سبب شد تا TWR آن را برای ساخت خودروهای تیم های دیگری همانند پورشه و نیسان نیز تغییر دهد.
سائوبر C9
در سال 1987 مرسدس بنز تلاش کرد تا بازگشتی موفقیت آمیز به مسابقات استقامت داشته باشد. حاصل این تلاش در همکاری مرسدس بنز با تیم سوئیسی سائوبر و خودرو C9 بود که توانست در سال 1989 در لومان به قهرمانی دست یابد. سائوبر مرسدس C9 بر اساس پلت فرم نه چندان موفق C8 ساخته شد که نتوانسته بود در میانه دهه 80 در مقابل خودروهای پورشه حرفی برای گفتن داشته باشد. با این حال انعطاف پذیری بالای پلت فرم C8 سبب شد تا نظر مدیران مرسدس بنز برای سرمایه گذاری روی آن جلب شده، همکاری مرسدس و سائوبر شکل بگیرد.
در ابتدا مرسدس بنز و سائوبر همکاری خود را پنهان کردند و به همین دلیل در پیشرانه های پیش نمونه C9، نام مرسدس بنز حک نشده بود. با این حال از سال 1987 و با حضور علنی این خودرو، همکاری مرسدس بنز و سائوبر نیز علنی شد و در سال 1988 نیز اولین موفقیت با کسب مقام دوم کلی، به دست آمد. علاوه بر این، در آن سال نیز C9 اجازه حضور در مسابقات را نیافت تا آن که در نهایت در سال 1989 به مقام اول نائل شد.
مزدا 787B
شاید یکی از تاریخی ترین پیروزی ها در مسابقات لومان را باید موفقیت مزدا در سال 1991 دانست. مزدا ساختارشکن ترین تیم در لومان را رهبری می کرد که علاوه بر ملیت ژاپنی، از نظر فنی نیز بسیار خاص بود. نکته ویژه مزدا اما پیشرانه های روتاری ونکل آن بود که از نظر فنی استثنایی بودند. مزدا کار خود با این پیشرانه ها را در سال 1988 و با عرضه مدل 767 آغاز کرد.
بعدها طرح اولیه 767 با تغییراتی به 787 و مزدا 787B بدل شدند. پیشرانه روتاری این خودرو تنها 2.6 لیتر حجم داشت اما قدرتی معادل 900 اسب بخار تولید می کرد که برای کارایی بهتر در مسابقات، به 700 اسب بخار محدود شده بود. برخلاف شروع مایوس کننده مزدا در مسابقه سال 1991، در نهایت به لطف مصرف سوخت پایین 787 و عملکرد عالی آن و البته مشکلاتی که برای سائوبر C11 پیش آمد، مزدا توانست به مقام قهرمانی دست یابد. 787 به قدری در مسابقه بی نقص عمل کرد که حتی نیازی به تعویض قطعات اصلی در آن حس نشد و فقط راننده اصلی آن یعنی هربرت شدیدا دچار گرمازدگی شد!
پژو 905
آخرین خودرویی که توانست در خلال قوانین مسابقات رده C به مقام اول دست یابد، پژو 905 بود که در حقیقت تنها نماینده موفق فرانسوی ها در مسابقات دهه های 80 و 90 میلادی محسوب می شد. پژو 905 علاوه بر پیروزی در مسابقات سال های 1992 و 1993، رکورد حداکثر سرعت در پیست لومان را با حداکثر سرعت 405 کیلومتر در ساعت شکست. همین رکوردشکنی سبب شد تا مسئولان برای بهبود ایمنی، مسیر مستقیم اصلی پیست را تغییر دهند تا دیگر رسیدن به چنین سرعت هایی امکان پذیر نباشد. آغاز کار از سال 1988 و با همکاری دو تیم پژو و تالبوت آغاز شد.
تالبوت که در اوایل دهه 80 میلادی توسط پژو بر پایه کمپانی های سیمکا، ماترا و روتس (هیلمن و سایر پدران پیکان) که از کرایملر خریداری شده بودند، تاسیس شده بود؛ حضوری موفق در مسابقات رالی و اتومبیلرانی را تجربه کرده بود و پژو نیز درصدد بود تا از این تجارب به نفع خود استفاده کند. دو نمونه 905 برای حضور در دو فصل 1992 و 1993 ساخته شد. نمونه اول دماغه ای شبیه به محصولات آن زمان پژو همانند 306 و 405 داشت، اما نمونه دوم ظاهری فضایی و شبیه به سایر خودروهای کلاس رده C در ابتدای دهه 90 داشت.
