بافت منسوجات سنتی با مواد اولیه گوناگون ( پنبه ، نخ پشم ، ابریشم و کُرک ) و به کمک دستگاههای سنتی 2 وردی و 4 وردی در حد وسیع در منطقه ای که امروزه با نام خراسان جنوبی خوانده می شود رواج داشته است. رشته حوله بافی که دراصطلاح محلی به آن (تو بافی و یا تون بافی) اطلاق می گردد وهمچنین رشته بَرَک بافی که اصطلاحاً (کرکی بافی یا کورگین بافی ) نامیده شده از قدیمی ترین صنایع دستی جنوب خراسان بزرگ بوده و تاریخ تولید آنان دراستان به قبل از دوره سلجوقی میرسد.
درتعریف بَرَک باید گفت : بافته ای است تاری و پودی و ضخیم که از کرک بز و شتر تولید شده و از آن جامه زمستانی میدوزند.
برک به لحاظ لطافت و استحکام دارای ویژگی های خاصی می باشد که دراصطلاح محلی به این دست بافته کرکی(Korki) ،کورگی (Kurgi) یاکورگین(Kurgin)گفته می شود.
شهرستان سربیشه( بالاخص شهر مود ) ، خوسف و بشرویه ازعمده ترین مناطق بافت برک و سایر دستبافته های سنتی می باشند.
ازتولیدات مختلف حوله بافی میتوان به انواع حوله دست و صورت وحمام، سفره نان، دستمال، شال سر، قَطیفه، لُنگی، چادرشب اشاره کرد. بافت پارچه های کرکی نیز با طرحها و نقش های مختلف به صورت خودرنگ ودرکاربردهای : پاپیچ ( پاتابه)،کت زنانه و مردانه، چادر زنانه، شال گردن و کمر ، مَندیل کاربرد داشته است.
