به دست بافته ای گره دار، دارای پرزهای بلند از جنس پشم، ابریشم و یا کُرک گفته می شود.ارزش این دستبافته براساس کیفیت مواد اولیه ،طرح ونقشه و رَج شمار( تراکم بافت) محاسبه می گردد. مواد اولیه وتجهیزات مورد نیاز قالی بافی شامل : دارومتعلقات( غالباً فلزی وگردان)، نقشه، شانه یادَفتین، چاقو(پاکی)، نخ پشم و پنبه و در برخی موارد ابریشم وکرک می باشد.
قدمت این دستبافته بر اساس مستندات تاریخی درمنطقه خراسان جنوبی به 1100 سال قبل می رسد. پس از نصب دار و عملیات چله کشی ، نصب چوب هاف و کوجی انجام شده و بافت قالی آغاز می گردد. بعد از بافت هر رَج، پود ضخیم و عموماً پس از بافت 2 تا 3 رَج ، پود نازک از دو ردیف تار زیر و روی قالی رد می شود .دو نوع بافت فارسی و ترکی در این استان رایج است که هر دو دارای بافت های تقلبی مشابه می باشند که به آن گره های جفتی می گویند . این گره ها اغلب به لحاظ تسریع در کار بافت انجام گرفته و معمولاً از استحکام و ظرافت فرش می کاهد اما به لحاظ تراکم بافت قالی های این منطقه اثر چندانی بر کاهش کیفیت نداشته است. از نقشه های بومی و رایج در این استان می توان به ریزه ماهی به صورتهای کف ساده، پنج متن ولَچَک ترنج، نقش سَعدی، خِشتی، کَلِّه اسبی، بُتِّه جِقِّه وطرح های اقتباسی نظیر شیخ صَفی، درباری و گلدانی اشاره نمود.
بافت قالی و قالیچه در اکثر شهرها و روستاهای این استان رواج دارد به طوریکه بیش از 50 هزار بافنده به صورت تمام وقت یا فصلی به این حرفه اشتغال دارند. مود و دُرُخش از مهمترین و مشهورترین مکانهای تولید قالیهای نفیس در گذشته بوده که دارای شهرت جهانی میباشند.
