زیارت یکی از اعمال و مناسک دینی است و به عنوان یک تجربه فردی در ارتباط با خداوند تلقی شده و در دین توحیدی اسلام جایگاه ویژه ای دارد با بررسی ادبیات پژوهشی موجود در می یابیم که رفتارهای دینی مثل زیارت و عبادت در نزد مسلمانان به عنوان یک ارزش محسوب شده و بر انجام آنها تاکید می شود .
در زیارت فرد با حضور در مکان مشخصی نسبت به صاحب آن مکان یا خود مکان که تشخص یافته عرض ارادت نموده و به طرح مسائل و مشکلات خود و اجتماع با پروردگار می پردازد و در آن مکان مقدس با واسطه قرار دادن آن صاحب شان و منزلت ، آرزوهای خود را تعقیب می کند زیرا در حین زیارت با نزدیک کردن خود به پروردگار احساس آرامش درونی کرده و تخلیه هیجانی انجام می دهد این امر نیز نهایتاً به سلامت روانی فرد کمک می کند . [1]
پژوهشگری دیگر نیز به نام موریس (1983) با انجام پژوهشی اثر زیارت دینی را روی افسردگی و اضطراب بر 124 بیمار جسمی مطالعه کرد و دریافت که علائم مثبت بیماری آنها بعد از برگشتن از زیارت ادامه دارد. همچنین پژوهشگری دیگر نیز در پژوهشی به بررسی نقش زیارت دینی در سلامت روانی را گزارش کردند.
یافته های این پژوهشگران نشان داد که تفاوت موجود بین گروه زیارتی و سیاحتی در سلامت روانی بعد از بازگشت از سفر نیز وجود داشته و زائران خانه خدا سلامت روانی بهتری داشته اند نتایج این پژوهش نشان داد که زیارت باعث بهبود سلامت روانی افراد شده و این یافته با نتایج یافته های موریس ( 1983 ) سن و نیتراب ( 1995) نیز همخوانی دارد یعنی زیارت اماکن مقدسه و شخصیت های معنوی باعث کاهش اضطراب و افسیردگی و افزایش سلامت روانی و بهبود عملکرد اجتماعی افراد شده است .
براساس این پژوهش ، به جز علایم جسمانی، زیارت در کاهش اضطراب ، افسردگی و سازگاری اجتماعی تاثیر مثبتی دارد یعین زیارت دینی باعث بهبود علایم افسردگی ، اضطراب و سازگاری اجتماعی افراد شده است.
