در جراحی برای پر کردن جای خالی بخشی از اندام‌ها یا بزرگ جلوه دادن آن‌ها یا شبیه سازیشان از سیلیکون استفاده می‌شود. مثلا برداشتن پستانی که سرطان دارد جای خالیش را با آن پر می‌کنند یا برای زیبایی اندام دست به این کار می‌زنند.
ولی ادارة خوراک و داروی امریکا (که وظیفة وزارت بهداشت را در بررسی بی زیان بودن داروها و صدور پروانه مصرف به عهده دارد) این کاربرد را منع کرده و دستور گرد آوری مواد مربوط را داده است.
سیلیکون‌ها م.ادی شبیه ترکیب‌های آلی هستند که در عوض کربن، سیلیسیوم دارند و به علت آب گریز بودن، از 1943 که وارد بازار شده‌اند در صنعت فراوان به کار می‌روند. استفاده از سیلیکون در پزشکی به خاطر استحکام و در ضمن نرمی آن است که می‌تواند به جای گوشت و پوست را بگیرد. به این منظور آن را در پوششی کیسه مانند از جنس پلاستیک پلی اوره تان در اندازه و شکل مناسب قرار می‌دهند و در جای مطلوب پیوند می‌زنند. معلوم شده‌است کیسه با گذشت زمان تجزیه می‌شود و 2، 4 تولوئن دپامین آزاد می‌کند که مقدارش ـ چندین برابر آنچه در تجزیه آزاد می‌شود ـ در حیوان سرطان زاست ولی اثرش در انسان هنوز شناخته نیست.
گذشته از خطر احتمالی حاصل تجزیه کیسه پلی اوره تان ، خود سیلیکون هم مادة بی اثری نیست و واکنش‌های خطرناک در دستگاه ایمنی به بار می‌آورد. سختی پوست و کشیدگی بافت همبند (اسکلرودرمی) عارضة دیگرش هستند. 60 خانمی که جراحی زیبایی سینه کرده بودند و به علت سخت پوستی و عوارض دیگر خود ایمنی (سرکشی دستگاه ایمنی بدن علیه خود بدن) در بیمارستان دانشگاه کالیفرنیا در لوس آنجلس درمان می‌شدند با برداشتن پیوند، خوب شدند.
به جراحانی که از سیلیکون استفاده کرده‌اند این ایراد را نیز می‌گیرند که چون پرتو ایکس از آن رد نمی‌شود نمی‌بایست به کارش می‌بردند. اکنون برای انباشتن کیسه‌ها، از آب نمک و روغن بادام زمینی استفاده می‌کنند که پرتو از آن‌ها می‌گذرد.
عیب دیگری که بیش‌تر دامن کردانی را می‌گیرد که در بدن سازی و زیبایی اندام موفق نشده‌اند و به جراحی پلاستیک رو می‌آورند، این است که چون سیلیکون در ماهیچه‌های مختلف و حتی ساق پا کاشته می‌شود و این‌ها پرتحرک هستند، پیوند می‌لغزد و ارجایش «مهاجرت» می‌کند و اگر گردش خون کافی نباشد عفونی می‌شود. هزینه گزافی که در بر دارد به کنار!