بانو نصرت الملوک دختر امین التّجار اصفهانی در سال 1266 هجری شمسی در خانواده‌ای اصیل و مذهبی در شهر اصفهان به دنیا آمد، او سنین کودکی را بر خلاف هم سن و سالان خود در تفکر وسکوت و دور از قیل و قال و بازی بچه‌ها گذراند.
بانو امین از 4 سالگی به مکتب رفت و این آغاز یادگیری علوم دینی و قرآن برای وی بود، او عاشق کتاب خواندن و تفکر بود و لحظات زیادی از عمرش را به مطالعه و یا خواندن قرآن می‌گذراند، گوئی در قرآن نشانی از بهشت را می‌یافت.
پس از چند سال، این حجم از کار و تحصیل برای او کفایت نکرد و او در جریان جلسات یادگیری قرآن این نکته را دریافت که زنان در بین خود نیاز به یک مجتهد دارند تا مسائل مربوط به خود را به خوبی درک کرده، احکام را به راحتی استخراج و در اختیار آنها قرار دهند.
پس از مدتی و با کسب اجازه و موافقت پدر و در سن 11 سالگی آغاز به تحصیل علم به صورت جدی و هدفمند و با کمک معلمانی در منزل کرد، وی در سن 15 سالگی با پسر عموی خود میرزا پسر معین التّجار اصفهانی ازدواج کرد اما از آنجائی‌که شوق به علم و ادامه تحصیل در وجود او شعله می‌کشید، حتی پس از ازدواج و هم‌زمان با به دوش کشیدن 2 وظیفه خطیر همسرداری و مادری، لحظه‌ای از یادگیری و علم آموزی فروگذار نکرد.
آقا میر سید علی نجف آبادی نخستین استاد او در این مرحله بود که تا آخر نیز همراه بانو ماند تا مگر دل دریائی وی را سیراب نماید.
او حتی پس از فوت چند فرزند بر اثر بیماری‌های مختلف نیز ناامید و دست بردار نشد و همیشه به رحمت خداوند امیدوار و شاکر و شکرگزار او بود.
در نتیجه این مجاهدت‌ها و تلاش‌ها و این شب بیداری‌ها به کشفیات بسیاری دست یافت تا جائی‌که صدای مناجات برگ‌ها و درختان و پرندگان و حتی سنگریزه‌ها را نیز با گوش دل می‌شنید.
از میان چندین فرزندی که به دنیا آورد تنها یکی از آنها برایش زنده ماند و شاید این هم عرصه آزمایش دیگری از جانب خداوند برای او بود ، تا با سختی و داغ‌های پی در پی بتواند راه کمال را سریع‌تر بپیماید.
در سال 1314 بانو امین نخستین کتاب خود، یعنی کتاب اربعین الهاشمیه که حفظ و ثبت چهل حدیث است و به زبان عربی نوشته شده است ، تألیف می‌کرد و این در حالی است که اجازه اجتهاد خود را از 3 تن از علمای نجف دریافت می‌کنند.
حضرت آیت‌الله محمد کاظم شیرازی، آقای حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی مؤسس حوزه علمیه قم و حضرت آیت‌الله ابراهیم حسینی شیرازی اصطهبانی 3 تن از افرادی هستند که اجازه اجتهاد بانو امین را صادر کرده‌اند.
در سال 1316 پس از ارسال یک نسخه از کتاب خود برای نجف، آیت‌الله شیخ محمدرضا نجفی به بانو اجازه ی روایت می‌دهند.
این سال‌ها که مصادف می‌شود با حکومت رضاخان و ترویج فساد و بی‌بندوباری توسط وی و کشیدن چادر از سر زنان و او به همین علت مشغول به پرورش و تربیت دختران مؤمنه و کوشائی که نمی‌خواهند در جامعه حضور یابند، کرد.
زینب‌السادات همایونی یکی از این شاگردان است که به خوبی راه او را می یماید و همراه و هم مسیر او در طیّ الباقی طریق می‌شود.
بانو مجتهده امین کتاب‌های زیادی را در طول سال‌های 1316 تا 1329 تألیف می‌کرد که از جمله آنها اخلاق و راه سعادت بشر سیر و سلوک در روش اولیاء، النفحات الرحمانیه فی الواردات القلبیه، که کتابی است مخصوص خواص به زبان عربی.
بانو در سال 1336 شروع به نگارش تفسیر 15 جلدی مخزن العرفان کرد که تا سال 1353 نیز به طول انجامید، وی با کمک برخی شاگردان در سال 1344 دبیرستان امین و پس از آن نیز در سال 1346 حوزه علیمه خواهران با نام مکتب فاطمه (س)، را تأسیس کرد که نقش بسیار مهمی در تعلیم و تربیت دختران مؤمنه و انقلابی ایفا می‌کرد.
پس از آن در سال‌های مبارزات مردمی بر ضد رژیم شاه با وجودی‌که با تمام وجود آرزوی همراهی و همدمی با مردم را داشتند ولی به دلیل پیری و ضعف نمی‌توانستند به صورت عملی در صحنه باشند اما آثار، شاگردان و کارهای پیشین بانو امین چون مدرسه و مکتب فاطمه(س) نقش مؤثری در این حرکت مردمی ایفا کرد.
سرانجام در شب دوشنبه اول رمضان المبارک 1365 هجری شمسی در حالی‌که کوله بار نورانی 95 سال تجربه، تلاش، علم اندوزی و عبادت و زهد را بر دوش داشن، چون قطره‌ای به دریای عارفان و مجاهدان الهی پیوست.
آرامگاه بانو مجتهده امین در تکیه خانوادگی در تخت فولاد اصفهان و در کنار قبر حاج میرزا آقا معین التجّار اصفهانی است.
