در 30 کیلومتری جاده استهبان- شیراز و روبروی روستای « دهویه» رونیز علیا در میان کوه غاری زیبا وجود دارد که به غار گبر شهرت یافته است. از ویژگی های این غار پوشیدگی و استنتار آن است به گونه ای که تا چند قدمی آن قابل رویت نیست. دهانه غار کوچک است و برای ورود بدان می بایست مسافتی سرازیری طی کرد تا به کف غار رسید. از ویژگی های دیگر غار وجود ستون ها و آویزانک های آهکی است که به اصطلاح علمی، استالاکتیت و استالاگمیت گفته می شود. تقریباً از تمامی سقف آن قطرات آب زلال و خنکی می چکد، در تابستان هوایی بسیار خنک و مطبوع دارد. جالبتر از همه اینها خمره ای است که در انتهای غار و در بلندای صخره ای از روزگاران دور در زیر یکی از آب چگان ها نهاده اند. اگرچه شکل ظاهری خود را حفظ کرده است ولی رسوبات آهکی آن را به صورت تکه ای از کوه درآورده است وخود جزیی از استالاگمیت آن محل درآمده است. هرچند که این غار متعلق به زردتشتیان این منطقه بوده است. ولی زمین شناسان می توانند از لایه های رسوبی روی خمره قدمت و تاریخ نصب آن بیابند.
