تحریریه دنیای سلامت
در سال 1960، گروهی از پژوهشگران دست به تحقیقات گسترده‌ای در مورد خطرات و اتفاقات ناخوشایند زندگی زدند و به این نتیجه رسیدند آنهایی که استرس بیشتری دارند، بیشتر هم دچار حوادث و اتفاقات ناخوشایند زندگی می‌شوند.
هر چه میزان استرس فرد برای ابتلا به بیماری‌ها بیشتر باشد، بیشتر بیمار می‌شود و هرچه بیشتر استرس تنهایی داشته باشد، تنهاتر می‌گردد. بیشتر افراد مرگ همسر، طلاق و جدایی از کسی که دوستش دارند را عامل استرس‌زا می‌دانند.
تمام این عوامل به نحوی مربوط به از دست دادن یکی از نزدیکان و قطع شدن ارتباط با او می‌شود. اکنون بعد از گذشت تقریبا چهل سال، پژوهشگران هنوز نتایج تحقیقات گذشته را قبول دارند و همچنان بر این باورند که تنهایی غم، استرس و افسردگی در پی دارد. در چنین مواقعی میزان کورتیزول بدن بسیار بالا می‌رود.
کورتیزول، هورمون استرس است که باعث کاهش التهاب و مقابله با آسیب‌ها و صدمات زندگی می‌شود. همچنین این هورمون به ما کمک می‌کند تا انرژی ذخیره شده بدن را به سوخت تبدیل کنیم و به همین ترتیب در مواقع اضطراری بتوانیم به سرعت واکنش نشان دهیم.
کورتیزول ترشح شده اگر هفته‌ها و ماه‌ها در بدن بدون استفاده بماند، اثر عکس خواهد داشت. در چنین حالتی وجود کورتیزول نه تنها برای بدن سودمند نیست، بلکه بسیار هم مضر اشت؛ زیرا سیستم ایمنی تحت تاثیر قرار می‌گیرد و بدن دیگر قادر نخواهد بود حتی با ویروس‌ها و باکتری‌های کوچک مقابله کند؛ در نتیجه حساسیت بدن در برابر بیماری‌ها بیشتر می‌شود.
دستورالعمل ذخیره چربی‌ها تغییر می‌کند و از آنجا که بدن در حالت اضطراری باقی می‌ماند، قند و کربوهیدرات بیشتری ذخیره می‌کند و همین موجب افزایش وزن و خطر بیماری‌های قلبی – عروقی می‌شود.
اوضاع را تحت کنترل خود درآورید
اگر غمگین و افسرده هستید و احساس تنهایی می‌کنید، باید بر احساس‌تان غلبه کنید. روابط اجتماعی خود را تقویت کنید، پیاده‌روی کنید، در یک کلاس یوگا ثبت‌نام کنید، به سراغ دوستان قدیمی خود بروید، گوشی تلفن را بردارید و به نزدیکان‌تان زنگ بزنید، در صورت داشتن یک حیوان خانگی او را مرتب به پارک ببرید و... بی‌شک داشتن یک دوست خوب که از حرف‌های‌تان سوءاستفاده نکند، به شما کمک زیادی خواهد کرد.
تا جایی که می‌توانید در گروه‌ها و اجتماعات مردمی شرکت کنید. فعالیتی که انجام می‌دهید چندان مهم نیست، تعاملی که با دیگران دارید، اهمیت دارد. مهم نیست چه احساس بدی از تنهایی خود دارید، باید سعی کنید اصلا به تنهایی‌تان فکر نکنید.
شادی و خوشبختی شما در گرو سلامت روح و جسم شماست. به تنهایی خود فکر کردن، ذهن را تخریب می‌کند. با خواب مناسب، ورزش مرتب و تغذیه خوب، سلامتی خود را تضمین کنید. تنهایی، اغلب با افسردگی و افسردگی معمولا با کاهش اشتها، به هم خوردن خواب و ضعیف شدن در برابر بیماری‌ها همراه است.
اما بد نیست گاهی هم تنهایی را تجربه کنید و از آن برای رشد و استقلال خود بهره بگیرید. تنهایی به همان اندازه که مخرب و ویرانگر است، می‌تواند سازنده نیز باشد. هرگز راجع به خودتان این جمله را به کار نبرید که «من انسان تنهایی هستم» شما یک انسان هستید و یک انسان همواره در کنار دیگران به تکامل می‌رسد...
برای خواندن بخش اول - قلب های تنها - اینجا گلیک کنید.
