«وَلَو انَّ رَجُلًا أَحَبَّ حَجَراً لَحَشَرَهُ اللَّهُ مَعَهُ».[1]
از روایات مسلّمه است که حضرت علی علیه السلام می فرماید: اگر شخصی سنگی را دوست داشته باشد، خداوند او را با آن سنگ محشور می سازد.
عالم محبّت خیلی عجیب است «وَالْهَوی یأْتی بِکلِّ غَریبَةٍ» همان جاذبه محبّت، حبیب و محبوب را جمع خواهد کرد، هر چند محبوب در درجات خیلی عالی و محبّ در درجات نازله باشد.
حضرت صادق علیه السلام می فرماید: «هَلِ الإِیمانُ الَّا الْحُبُّ وَالْبُغضُ»[2] اصلًا مگر ایمان چیزی غیر از دوستی این خانواده و دشمنی با دشمنانشان هست؟ پایه دین ولایت است.[3] ما؛ در هر پستی که باشیم امید است که محبّت این خانواده ما را به آنان برساند.
گناه، دوری می آورد
چیزی که هست بایستی از چیزهایی که موجب از بین رفتن یا کم شدن محبّت است، پرهیز کرد. بایستی از گناهان در درجه اول و مکروهات در درجه دوم دوری کرد به علاوه به چیزهایی که موجب زیاد شدن محبّت می شود روی آورد، هر چه بیشتر به سادات اظهار محبّت و مودّت کنید برای خودتان بهتر است، هر چه بیشتر به مجلس عزای حسین بروید و اشک بریزید علاقه تان به حسین بیشتر می شود.
چنانچه در ماه رمضان نفس کشیدن روزه دار ثواب تسبیح دارد «انْفاسُکمْ فیهِ تَسْبیحٌ»[4] در مجلس عزای حسین یا هر وقت که غم حسین داشته باشی هر نفسی که می کشی ثواب تسبیح کردن دارد.[5]
باب الحسین علیه السلام رحمت عمومی
شیخ شوشتری کلمات شیرینی در باب خطبه شعبانیه پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم در باره ماه رمضان [6] و تطبیق آن به عزای حسین علیه السلام دارد از آن جمله می فرماید: «ایهَا النَّاسُ انَّ ابْوابَ الْجِنانِ فی هذا الشَّهر مُفَتّحَةٌ. ..»[7] آن وقت شیخ، ابواب بهشت را ذکر می کند و می گوید اگر از این درها راهت ندادند، یعنی نتوانستی به واسطه بدبختی خودت داخل
شوی، دری هست که هیچ کس از آن محروم نخواهد شد و راهش هم خیلی آسان است هر کس هر کجا و در هر حالی باشد «رَحْمَةُ اللَّهِ الْواسِعَه» شاملش می شود آیا می خواهی این در را بشناسی و داخل بهشت شوی آن «بابُ الْحُسَین» است و راهش هم شکستن دل و عزاداری ابی عبداللَّه است.
شیخ می فرماید: اگر از «باب التوبه» راهت ندادند چون شروطی دارد با این بی عملی ما، درست نمی آید، یک فضل عظیم و بار عامی است که دیگر هر کس باشد، دست رد به سینه اش نمی زنند، هر چند تائب نباشد چون دوست حسین علیه السلام است او را محروم نخواهند کرد.
مدرک این حرف روایت شریفی است که علاوه بر شیعه عده ای از علمای سنّی هم ذکر کرده اند. آنچه که در نظرم باقیمانده امام فخر رازی در تفسیر آیه مودّت و زمخشری و ثعلبی در تفسیر خود و هم چنین واحدی و ابن جوزی و ابن صباغ مالکی و دیگران که در نظرم نیستند، نوشته اند که رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: هر کس بر دوستی آل محمّد صلی الله علیه و آله و سلم بمیرد، شهید و مؤمنی می باشد که با ایمان کامل مرده است.[8] هر چند ایمانی که باید و شاید نداشته باشد، لکن محبّت کاری می کند که قلبش صیقلی می شود، اشعه ای از انوار طیبه و ایمان کامله این دودمان در قلبش جایگزین می شود. آری در حبیب آثار محبوب جلوه گر می شود.
از محبّت، دیو حوری می شود
کسی که به دوستی اهل بیت بمیرد تائب مرده (همین محبّت برای دوستان توبه است، این است که دیگر شروطی که برای باب التوبه گفته شده اینجا نیست خدا کند که این محبّت را با خود ببریم، ما را بس).
بدانید که هر کس با دوستی اهل بیت بمیرد، گناهش آمرزیده شده است. ساعت مرگ، انسان خیلی مضطرب و دلهره دارد که چه خواهد شد؟ چقدر لذّت می برد وقتی که ملک الموت او را به بهشت بشارت دهد بلی می فرماید: کسی که به دوستی آل محمّد صلی الله علیه و آله و سلم بمیرد چنین است و هم چنین در قبر، نکیر و منکر بشارتش می دهند.
کسی که با دوستی آل محمّد بمیرد، خداوند قبرش را توسعه می دهد و دو در به سوی بهشت به روی او می گشاید و قبرش را زیارتگاه ملائکه رحمت قرار می دهد.
هر کس با دوستی آل محمّد بمیرد روز قیامت خدا او را با دل خنک محشور می کند (روزی که دل ها در جوش و خروش است، زمین می سوزاند، آفتاب می سوزاند، مغزها به جوش می آید، لکن خنک دل، دوستان اهل بیتند).
همانطوری که حجله را برای عروس آرایش می کنند بهشت را هم برای کسانی که با حبّ اهل بیت بمیرند می آرایند. آگاه باشید هر کس با
دوستی آل محمّد بمیرد، بر سنّت و جماعت مرده (روش پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم را عمل کرده است).
سید شرف الدین در کتاب «فصول المهمه» در باره اهل بیت و رد عامّه می نویسد پس از هشتاد سال که از عمرم رفته است می دانم که چیزی برای این درگاه ندارم، ولی به اولادم وصیت کرده ام که این حدیث را روی کفنم بنویسند که همین حدیث موجب دل خوشی و رجای من است.
پی نوشت ها
[1] بحارالانوار، ج 77، ص 383، ح 9.
[2] سفینة البحار، ج 1، ص 199، مادّه حب.
[3] « بُنِىَ الاسْلامُ عَلى خَمْسٍ: عَلَى الصَّلوةِ والزَّکوةِ وَالصَّومِ وَالحَجِّ وَالْولایَةِ وَلم ینادَ بِشىْءٍ کَما نُودِىَ بِالوِلایَةِ»،( اصول کافى، ج 2، ص 18، ح 1).
[4] عیون اخبار الرضا، ج 1، ص 295.
[5] « نَفَسُ المَهْمُومِ لَنا الْمُغْتَمِّ لِظُلْمِنا تَسْبیحٌ وَهَمُّهُ لِأمْرِنا عِبادَةٌ ...»،( اصول کافى، ج 2، ص 226، ح 16).
[6] این خطبه شریفه توسط حضرت آیتاللَّه دستغیب ترجمه و شرح گردیده وچاپ دوم آن ضمیمه همین کتاب است.
[7] عیون اخبار الرضا، ج 1، ص 296.
[8] « من مات على حب آلمحمد مات شهیداً، ألا ومنمات علىحبآل محمدماتمغفوراً له، ألا ومنمات على حب آلمحمد ماتتائباً، ألا ومنماتعلى حب آلمحمد ماتمؤمناً مستکملالایمان، ألا ومنمات علىحب آل محمد بشره ملک الموت بالجنة ثم منکر ونکیر، ألا ومن مات على حب آل محمد یزف إلى الجنة کما تزف العروس إلى بیت زوجها، ألا ومن مات على حب آل محمد فتح له فى قبره بابان إلى الجنة، ألا ومن مات على حب آل محمد جعل اللَّه قبره مزار ملائکة الرحمة، ألا ومن مات على حب آل محمد مات على السنة والجماعة ...»،( تفسیرکبیر،( فخررازى)، ج 27، ص 166- 165).
