به گزارش خبرنگار مهر، نخستین روز از نمایشگاه بین المللی کتاب فرانکفورت در حالی آغاز به کار کرد که غرفه ایران از ساعات نخستین برگزاری این رویداد میزبان بخش قابل توجهی از مخاطبان بین المللی نشر ایران بود.
همچنین این غرفه تا پیش از ظهر میزبان سه نشست بود که در نشست اول به بررسی کتاب معماری ایران از صفویه تا انقلاب اسلامی با حضور پروفسور توماس میر پرداخته شد و در نشست دوم نیز موضوع ادبیات کودک و نوجوان مورد توجه قرار گرفت.
سومین نشست روز اول اما به موضوع ادبیات پایداری اختصاص داشت که با حضور حمید حسام و گلعلی بابایی در محل غرفه ایران برگزار شد.
در این نشست حمید حسام نویسنده و برگزیده جایزه ادبی جلال آل احمد در سخنانی درباره ویژگی‌های ادبیات پایداری در ایران عنوان کرد: ادبیات پایداری در لغت معادل ادبیات مقاومت در جهان عرب است که البته در آنجا بیشتر خودش را در قالب شعر نشان داده است اما در کشور ما دفاع مقدس و ادبیاتی که به واسطه آن خلق شده است نسبتی ویژه با ادبیات پایداری دارد.
وی افزود: ما در ادب فارسی در سه گونه حماسی، غنایی و عرفانی به تولید ادبی پرداخته‌ایم و به باور من ادبیات دفاع مقدس با فرض اینکه تمامی مختصات یگ گونه ادبی علمی را در بر داشته باشد، تلفیقی از ادبیات حماسی و عرفانی است. البته امروز گفتن این حرف ساده تر شده است و در دهه شصت اگر می‌خواستیم صحبت از این موضوع به زبان بیاوریم بسیاری معتقد بر این بودند که این گونه ادبی نوپاست و باقی نخواهد ماند.
در ادامه گلعلی بابایی نیز عنوان کرد: جنگ در ذات خود حرکت انسانی ناشایست و ناپسند به شمار می‌رود. جنگ ما نیز از این قاعده مستثنی نبود اما در درون خود چیزهایی داشت که ما و دفاعمان را متمایز می‌کرد. مهمترین اینها رزمندگانی بودند که از دل مردم برخاستند و رفتار آنها ادبیات برخاسته از دل نبردشان را متمایز کرد.
بابایی افزود: به باور من اندیشه حاضر در جنگ و شاید غربت ما در این نبرد بود که جنگ ما را از دیگر نبردها متمایز می کرد. من امروز و در این نمایشگاه تازه متوجه می‌شوم که این ادبیات و فرهنگ را نتوانسته‌ایم خوب به دنیا معرفی کنیم در حالی که بسیاری از کشورهای حاضر در اینجا پایه ادبیات خود را بر مبنای جنگ و دفاعشان شکل داده‌اند.
در ادامه حمید حسام در پاسخ به سوالی درباره مضامینی از ادبیات پایداری که می‌تواند در سایر نقاط دنیا نیز مورد توجه قرار بگیرد، گفت: مساله ما این است که آنچنانکه در شان ادبیات پایداری است نتوانسته‌ایم آن را معرفی کنیم. ما بر این باوریم که جنگ لایه‌های انسانی زیادی داشته که بعد مشترک فعالیت ما و سایر کشورهای جهان است و می‌توان روی آنها وقت گذاشت اما به باور من ما هم در درون خودمان که این ادبیات را می‌سازد ضعف داریم و هم در رسیدن از این مرحله به مغز مشترک ادبیات پایداری در دنیا و انتقال آن.
بابایی نیز در پاسخ به این سوال عنوان کرد: روزی کسی از من پرسید که هدفت از نوشتن چیست و گفتم می‌خواهم نشان دهم که شاهنامه دروغ نبوده و قهرمانان و پهلوانانش می‌توانسته‌اند در ایران وجود داشته باشند. ما می‌نویسیم تا جوانان ما به جای دل بستن به قهرمانان پوشالی به پهلوانان وطن خودشان دل ببندند و از این سردرگمی نجات یابند.
