مصطفی رحماندوست در گفتگو با خبرنگار مهر به سیستم آموزشی غلط در ایران و تاثیرات سوء آن اشاره و بیان کرد: مهم ترین آسیبی که امروز بچه‌ها با آن درگیرند، مشکل نظام آموزش رسمی و غیررسمی است. از این نظام آموزشی، مخصوصا در شهرهای کوچک‌تر آدم خلاق و به روز و به دردبخور برای زندگی حاصل نمی شود. بچه‌ها 10 سال زبان عربی و انگلیسی می خوانند اما برای آنها هیچ بار عملی ندارد. آنها درس‌ها را فقط حفظ می کنند. بعد مجبورند به کتاب‌های آموزشی روی بیاورند تا فوت و فن تست زدن را بیاموزند و این ناتوانی را با خود به دانشگاه‌ها هم می برند.
مدیر بخش کودک انتشارات امیرکبیر ادامه داد: گرفتن نمره قبولی برای بچه‌ها، اصل استرس زایی شده است که خانواده و مدرسه برای سرکوب کردن توانایی‌های خداداد بچه‌ها به آن می پردازند و زندگی را برای آنها جهنم می کنند. آن وقت ما از مدرسه‌ای که مطالعه آزاد و غیردرسی در آن یک فضیلت مکروه و رهاکردنی است و از خانواده‌ای که جز قبولی و نمره به چیز دیگری نمی‌اندیشد و خود، اهل مطالعه نیست انتظار داریم که بچه‌ها را طوری تربیت کنند که کتاب بخوانند.
به گفته رحماندوست، بچه‌های ما در بحران‌اند و باید براساس قوانین مقابله با بحران برایشان برنامه‌ریزی کرد. از سوی دیگر، داشتن انتظارهای یکسان از بچه‌هایی با فرهنگ‌ها و استعدادهای مختلف غلط است. اصلا چرا انتظار داریم که بچه‌ها با فرهنگ‌ها و استعدادهای مختلف، همه‌شان و آن هم در تمام درس‌ها 20 بگیرند. خانواده‌ها دوست دارند فرزندانشان در حد مرگ درس بخوانند چون شاید به آن طرف آب بروند شاید هم اینجا بمانند و به یک دانشگاه پز دادنی بروند. در ضمن دوره و زمانه ای است که بچه‌ها باید موسیقی یاد بگیرند؛ شاید لازم باشد جایی بروند و با ساز خود پز بدهند.
شاعر مجموعه «پنج تا انگشت بودند که...» این شیوه نگاه به آموزش را غلط خواند و گفت: با این شیوه، لذت کودکی و نوجوانی را از کودکان ونوجوانان می گیریم و موجوداتی تحصیل کرده و ناتوان از برخورد با واقعیت‌های زندگی تحویل می دهیم.
