کاشت باقلا‌سبز در منزل

مهندس حسن بنی هاشمی

موطن اصلی این گیاه اروپا و آسیای غربی می‌باشد و از آنجا به سایر کشورهای جهان راه یافته است. باقلا گیاهی است یکساله و محصول فصل خنک است. بوته‌های جوان حتی در سرمای پایین‌تر از 5 درجه سانتیگراد نیز مقاوم هستند. گرمای زیاد باعث کاهش گل و میوه آن می‌شود و بادهای شدید و خشک به آن صدمه می‌زند.

از کاشت آن در خاک‌های رسی خودداری کنید زیرا زمین‌های شنی برای کاشت این گیاه مناسب‌تر است و به آب زیادی نیاز دارد. بذر آن را در عمق 5 سانتیمتری و فاصله‌های 10 سانتیمتری از هم می‌‌کارند. فاصله ردیف‌های آن بین 40 تا 60 سانتیمتر بوده و باید دو عدد بذر را با هم در یک حفره کاشت.

بهتر است زمانی‌که دانه‌های آن شیری هستند اقدام به برداشت آن کنید. مهم‌ترین آفات و بیماری‌های آن شته سیاه باقلا، سوسک باقلا، زنگ باقلا، بیماری لکه سیاه برگ باقلا و بیماری لکه قهوه‌ای برگ و غلاف می‌باشد.

کرفس

موطن اصلی این گیاه به صورت خودرو در اروپای شمالی بوده که برخی آن را متعلق به سواحل دریای مدیترانه می‌دانند و بعضی دیگر آن را متعلق به کشور مصر می‌دانند و گروهی نیز می‌گویند درکشورهای شیلی و آرژانتین گونه‌های خودرویی می‌رویند.

کرفس گیاهی است دو ساله که انواع مختلفی دارد: کرفس برگی، کرفس قمری و کرفس معمولی. از برگ‌های معطر آن مانند جعفری و نعناع به عنوان ادویه در سوپ و ترشیجات و سالاد استفاده می‌شود. کرفس را با بذر زیاد می‌کنند، بذر آن بسیار ریز است.

بذرها را قبلا مرطوب نموده پس از ظاهر شدن ریشه، آن را در خزانه می‌پاشند، در نواحی معتدل نشای کرفس را پس از سپری شدن سرمای بهاره (اوائل بهار) در دمای حدود 18 درجه سانتیگراد به صورت خطی کاشته، فاصله ردیف‌ها را حدود 25 تا 30 سانتیمتر و فاصله بوته‌‌ها را بین 10 تا 15 سانتیمتر در نظر بگیرید. این گیاه در مرحله رویشی به دمای پایین و در مرحله تولید بذر به دمای بالا نیاز دارد.

این گیاه هوای تا 5 - درجه سانتیگراد را نیز تحمل می‌نماید و در کمتر از 16 درجه سانتیگراد باعث گل دادن به موقع آن می‌گردد. خاک محل کشت کرفس‌ها را همیشه مرطوب نگه داشته و چون نسبت به خشکی خاک حساس است از کم‌آبی بیشتر از سایر سبزی‌ها لطمه می‌بیند. کرفس به آب زیادی نیاز داشته ولی از خیس نگه داشتن خاک زیر کشت به‌خصوص در اطراف گلوی بوته‌ها خودداری نمایید.

کرفس خاک نیمه سنگین و یا سنگین عمیق را با مواد آلی نسبت به زمین‌های سبک ترجیح می‌دهد. خاک دادن به پای بوته‌های کرفس نیز لازم بوده و باید به تدریج که بوته‌ها رشد می‌کنند به دفعات انجام گیرد. این عمل باعث می‌شود که ساقه‌های آن سفید و مرغوب گردد. چنانچه مقدار کشت فقط چند بوته و کم باشد می‌توان با نصب تخته‌های چوبی کنار بوته برای سفید کردن آن استفاده نمود.

برای تقویت آن کود دامی پوسیده به ویژه برای خاک‌های شنی توصیه می‌گردد. برای برداشت کرفس در سطوح کوچک، آن را با چاقوی دسته بلند از زیر خاک قطع می‌نمایند. مهم‌ترین آفات این گیاه عبارتند از حلزون، آگروتیس و بیماری‌های قارچی نظیر بوته‌میری، سفید دروغین و ریزکتون.