هشتم اکتبر سال 1746 دولت عثمانی که ارتش آن کشور در سال 1745 در منطقه «قارص» از ارتش ایران شکست خورده بود به نادرشاه پیشنهاد کرد که یک پیمان صلح دائم برای حل همه اختلافات دو دولت تنظیم و امضا شود.
نادرشاه در اوت 1743 بغداد و بصره را تصرف و کرکوک را گلوله‌باران کرد؛ زیرا عثمانی‌ها پی‌در‌پی شرایط صلحی را که میان آن دولت و دولت صفویه امضا شده بود، نقض می‌کردند.
قرارداد صلح پیشنهادی عثمانی با نادرشاه در سال 1747 میان دو دولت به امضا رسید، نادر از بغداد صرف‌نظر کرد و عثمانی حاکمیت ایران را بر سلیمانیه و ایروان به رسمیت شناخت و متعهد شد که نسبت به قفقاز ایران نظر نداشته باشد.
شاه عباس اول قبلا در یک مصالحه، قسمتی از سرزمینی را که اینک عراق است به عثمانی‌ها داده بود تا نسبت به ارمنستان و سراسر قفقاز ادعا نداشته باشند.
در این مصالحه‌ها به منطقه بصره اشاره نشده و به همین دلیل کریمخان زند برایش حکمران تعیین کرد و فرستاد و صدای اعتراض عثمانی را با گلوله خاموش کرد.