سرویس فرهنگ و هنر مشرق - وحید جلیلی در آخرین روز از ششمین هم اندیشی سینما انقلاب به تبیین سینمای عدالت و ابعاد آن پرداخت و گفت: نسبت سینما و عدالت را می‌شود از سه زاویه مورد بررسی قرار داد. نگاه اول در این رابطه، راه میانه بین تفریط و افراط است.از این منظر اگر بخواهیم به سینمای ایران نگاه کنیم و مصادیق افراط و تفریط را روشن کنیم، تا حدودی در حوزه عدالت و سینما راه را گشوده ایم.به این منظور که در سال های اخیر مسائل فرم و محتوا جزء مباحث بحث انگیز بین منتقدان و سینماگران است. تفریط به این معنا که فرم و استانداردهای هنری و فنی مهم نیست و افراط به این معنا که سینما یعنی فرم و استاندارد های سینمایی.
وی در ادامه افزود: نگاه دیگری که در رابطه با نسبت عدالت و سینما می توانیم داشته باشیم، عدالت نسبت به موضوعات است. به این معنا که انقلاب اسلامی ده‌ها هزار قهرمان و ماجرای دراماتیک به سینمای ایران معرفی کرده است و حتی این مساله ظلم به سینمای ایران است از این بابت ما سینما را از این قابلیت های سینمایی به علت نوع تفکر شخصی تحریم می کنیم.
وی ادامه داد: نگاه سوم به نسبت عدالت در سینما در رابطه با فیلم های تولید شده است .به این معنا که امسال بهترین سال سینمایی انقلاب در 20 سال اخیر را داشته‌ایم؛ اما نوع برخورد ما با فیلم هایمان مناسب نبوده است. با این نوع استقبال از فیلم های خوب در بهترین شرایط سینمایی مان بدترین وضعیت را خواهیم داشت. آقای طالبی می گفت اگر من یک فیلم 10 دقیقه ای علیه ایران می ساختم تریبون های نماز جمعه ها علیه من بسیج می شدند ولی چرا توجهی به فیلم یتیم خانه ایران نمی شود.
جلیلی در ادامه افزود: سوال اینجاست که در این صورت چه نیازی به این است که ما در ایران فیلم بسازیم و منافع کشور را خرج سینما کنیم تا نهایتا مردم از دیدن فیلمها لذت ببرند؛ بی شک در جهان فیلم های بهتری ساخته می شود و مطابق با استاندارد ها هستند و می توانیم همان ها را با اندکی سانسور به نمایش گذاریم و مردم لذت ببرند و چه بسا استقبال بیشتری هم بشود.
چیزهای دیگری مثل فوتبال هم چنین است چون هرچه تلاش کنیم باز مسی فوتبالش از ما بهتر است و چه نیازی به فوتبال بین پرسپولیس و استقلال است.در جواب می بینیم که مردم دوست دارند تیم محبوب خودشان را تشویق کنند و ماجراها و داستان های خود را در سینما ببینند. این افراط در سینما ظلم به خود سینما است. سینما می توانست خدمات بسیاری به ما داشته باشد که به دلیل بی عدالتی حاکم در سینما از قابلیت سینما محروم هستیم.به هر حال ما از هر دو جانب افراط و تفریط دچار آسیب شده ایم.
دبیر شورای سیاستگذاری جشنواره عمار در رابطه با موضوعات و داستان هایی که می‌توانست دست مایه سینماگران باشد گفت: نگاه دیگری که در رابطه با نسبت عدالت و سینما می توانیم داشته باشیم، عدالت نسبت به موضوعات است.ظلمی که به قهرمانان و اتفاقات دراماتیکی که در طول ده ها سال امکان راه یافتن به داشتن های سینما را نیافتند. ماجراهایی در تاریخ داریم مثل قیام گوهرشاد؛ نوار مکالماتی که از هیات دولت در سال 57 انتشار یافته و در آن استدلال می کنند که مردم را باید کشت تا این شورش سرکوب شود. در جلسه ای که ما با دوستان هنرمند در مشهد داشتیم در جواب به این که ما به چه نوع هنری نیاز داریم گفتم، ما نیاز به هنر طبیعی داریم.
وی ادامه داد: اگر در یک شهر کهن ایرانی جمعیتی به این علت که لباس سنتی و محلی پوشیده اند، کشته شوند طبیعی است که بعد از 80 سال موزه ها و هنرها آن را پوشش دهند اما چگونه است که ملت ایران در این 80 سال مقابل این جنایت سکوت کرده اند. این نوع از هنر طبیعی نیست. ما نیاز به یک سینمای ضد سانسور داریم.ماجراهای مربوط به کشف حجاب ماجرای مهمی است. تلاشی که رضاخان برای غرب گرایی و سعی در سرسپردگی خود به غرب دارد بسیار عجیب و شگفت انگیز است. به گونه ای که تقریبا هر خانواده ی ایرانی خاطره ای از این واقعه می تواند داشته باشد.مرحوم علی حاتمی تنها کسی است که در یک سکانس از فیلمش به این موضوع اشاره کرده است.
جلیلی افزود:انقلاب اسلامی ده ها هزار قهرمان و ماجرای دراماتیک به سینمای ایران معرفی کرده است. و هزاران مخاطب را برای این سینما فراهم آورده که تشنه و خیره اند تا ببینند چگونه بود که ملتی همزمان به شرق و غرب تاختند. این ظلم به سینمای ایران است که ما سینما را ازقابلیت های سینمایی به علت نوع تفکر شخصی تحریم می کنیم.
ما 17 هزار شهید ترور داریم که ماجرای هرکدام دارای طرح توطئه و فراز و نشیب های سینمایی است یا ماجرای سلاح های شیمیایی و لانه ی جاسوسی که موضوعات بین المللی است.مشخص است عده ای که به صورت افراطی دغدغه ی سینما دارند هیچ عرقی نسبت به سینما ندارند و نتیجه ی آن ظلم به سینما و موضوعات سینمایی است.
