آشنایی با گرند کنیون یا ژرف‌دره دیدنی در قلب امریکای شمالی

اگر به جستجوی لیستی برای معرفی زیباترین مناطق جهان باشید، بدون شک نام گرند کنیون را در صدر این لیست خواهید دید. گرند کنیون یکی از جاذبه‌های طبیعی و بسیار زیبا در ایالت آریزونای آمریکا است. قسمت اعظم گرند کنیون در پارک ملی گرند کنیون واقع شده است که یکی از قدیمی‌ترین پارک‌های آمریکا است. اگر می‌خواهید با این اعجوبه‌ی طبیعی آشنا شوید، با روزچین همراه شوید تا سفری به گرند کنیون داشته باشیم.

☘طبیعت شگفت‌انگیز گراند کنیون

شگفتی طبیعت گراند کنیون آنقدر زیاد است که می‌توان آن را یکی از عجایب چندگانه جهان دانست. این دره یکی از عمیق‌ترین ژرف‌دره‌ها روی کره زمین است. میانگین عمق گراند کنیون حدود 1/6 کیلومتر، عرض آن حدود 29 کیلومتر و طول آن 446 کیلومتر است.

این ژرف‌دره یا کانیون فقط از یک دره تشکیل نشده، بلکه شامل چندین دره جانبی است که بر اثر فرسایش ایجاد شده‌اند. این دره احتمالاً دو میلیارد سال پیش و با فرسایش سنگ‌ها توسط رود کلرادو به وجود آمده‌است. از آنجایی که لایه‌های متعددی از صخره‌ها در جریان این فرسایش نمایان شده‌اند، دیواره‌های این ژرف‌دره ترکیبی از رنگ‌های قهوه‌ای، زرد، قرمز و خاکستری را به زیبایی به نمایش می‌گذارند.

همان‌طور که خورشید در طول روز در سرتاسر آسمان حرکت می‌کند، میزان و زاویه‌ی تابش نور به صخره‌ها تغییر کرده و در هر ساعت از شبانه‌روز منظره‌ی زیبا و بی‌بدیل و ترکیبی تماشایی از رنگ‌ها را به نمایش می‌گذارد. لایه‌های متعدد و رنگارنگ سطح مقطع دره‌ها، نمایانگر تاریخچه‌ی زمین‌شناسی منطقه است. سنگ‌های نزدیک به رود از قدیمی‌ترین سنگ‌ها روی سیاره زمین محسوب می‌شوند که عمری بیش از دو میلیارد سال دارند.

📖تاریخچه و نحوه پیدایش گرند کنیون

اولین کسی که گرند‌کانیون را دید، فردی اسپانیایی به نام گارسیا لوپز (García López de Cárdenas) بود. او در جستجوی هفت شهر طلایی، در سال 1540 به گرند کنیون رسید. با این حال، بومیان آمریکا از هزاران سال قبل با این منطقه آشنایی داشتند.

در سال 1869، جان وسلی پاول (John Wesley Powell) اولین گروه اکتشاف با قایق را در رود کلرادو و گرند کنیون رهبری کرد. او عملیات اکتشاف را از رود گرین در وایومینگ از روز 24 ماه مه به همراه 9 تن دیگر در یک قایق چوبی آغاز کرد. آن‌ها به همراه آذوقه‌ی مورد نیاز برای ده ماه، رود گرین را تا محل پیوستن به رود کلرادو طی کردند.

این گروه به سمت گلن کنیون (Glen Canyon) حرکت کردند و در نهایت به گرند کانیون رسیدند. در این مرحله قایق آن‌ها با گرداب‌های متعددی مواجه شد. شرایط سفر به قدری دشوار شد که یکی از همراهان پس از ماه اول، عملیات اکتشاف را رها کرد و دو ماه بعد نیز سه نفر دیگر در دره‌ای تحت عنوان کانیونِ جدایی (Separation Canyon) گروه را ترک کردند. این سه نفر دره را بالا رفتند، اما دیگر خبری از آن‌ها نشد. پاول سفرش را در 13 اوت 1869 به پایان برد. دو سال بعد او دوباره در همین مسیر سفر و این بار عکس‌ها و نقشه‌هایی دقیق از محل تهیه کرد.

🏔جاذبه گردشگری گرند کانیون

از ابتدای قرن بیستم میلادی گرند کنیون به واسطه‌ی گزارش‌های دانشمندان و کاشفان متعدد و نیز آثار نقاشی توماس موران (Thomas Moran) به شهرت رسید و به یکی از جاذبه‌های گردشگری محبوب تبدیل شد. در سال 1903، تئودور روزولت، رئیس جمهور آمریکا از گرند کنیون بازدید کرد.

روزولت که از ارزش و اهمیت فوق‌العاده‌ی گرند کنیون آگاهی یافت، در سال 1906، منطقه‌ی حفاظت شده شکار گرند کنیون را پایه‌گذاری کرد. در ژانویه 1908، وی بیش از 800 هزار هکتار از زمین‌های گرند کنیون را به مجموعه آثار ملی ایالات متحده اختصاص داد.

روزولت در نظر داشت این منطقه را به یک پارک ملی تبدیل کند، اما مخالفانی داشت که این کار را 11 سال به تاخیر انداختند. در سال 1919 در نهایت این منطقه به یک پارک ملی تبدیل شد. در حال حاضر سالانه حدود 5 میلیون گردشگر از گرند کنیون بازدید می‌کنند.

در حالی که بسیاری از گردشگران به تماشای دره از حاشیه‌ی آن بسنده می‌کنند، تعدادی از آن‌ها از مسیرهای پیاده‌روی وارد دره می‌شوند. سفر به اعماق دره و بازگشت از آن دو روز طول می‌کشد. کسانی که تمایلی به پیاده‌روی ندارند می‌توانند با چهارپایان این مسیر را طی کنند. کلبه‌ی Phantom Ranch که در عمیق‌ترین بخش دره و در نزدیکی رود کلرادو قرار دارد امکانات اقامت برای گردشگران را فراهم کرده است.

راه دیگر برای گشت‌وگذار در گرند کنیون، رودگردی (rafting) در مسیری است که اولین بار جان وسلی پاول از آن عبور کرده بود. قایق‌های مخصوص این کار از لاستیک‌های انعطاف‌پذیر به جای چوب ساخته شده‌اند، همین باعث می‌شود که گردشگران سفری امن‌تر داشته باشند. با این حال رودگردی در رود کلرادو هیجان‌انگیز است و البته خطرات خود را دارد.

یکی از دو لبه‌ی دره، یعنی لبه‌ی جنوبی، قابل دسترس‌تر است و گردشگران، بیشتر از آن استقبال می‌کنند. تعدادی اقامتگاه در لبه‌ی جنوبی گرند کنیون وجود دارد. میانگین ارتفاع لبه‌ی جنوبی در حدود 2133 متر بالای سطح دریا است که ممکن است برای کسانی که با ارتفاع زیاد سازگاری ندارند، نگران‌کننده باشد. لبه‌ی شمالی دره نسبت به لبه‌ی جنوبی، کمتر قابل دسترس است و امکانات کمتری برای بازدیدکنندگان دارد. ارتفاع آن نیز 300 متر بیشتر از لبه‌ی جنوبی است.

امیدواریم که از این سفر مجازی به گرند کانیون لذت برده باشید😊

منبع: