یک فوق‌تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان گفت: تنش های زیاد در محیط زندگی، بگومگوها و اختلافات والدین برای کودک احساس ناامنی می‌آورد. والدینی که با هم اختلاف دارند، معمولا فشار مضاعفی بر کودک وارد می‌کنند که احساس کمرویی در کودک را تقویت می‌کند.
به گزارش ، دکتر محمدرضا کاظمی در گفتگو با سلامت آنلاین با بیان اینکه "خجالت" یکی از عواطف بشر است که ارتباط نزدیکی با اضطراب دارد، گفت: در واقع خجالت نوعی از اضطراب به شمار می‌رود که منشا آن اعتماد به نفس ضعیف است. فرد خود را در مقایسه با دیگران دستکم می‌گیرد و همیشه تصور می‌کند کارهای او مورد نظر و توجه اطرافیان است.
این فوق‌تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان درباره ویژگی‌های یک کودک خجالتی گفت: این دسته از کودکان نمی‌توانند به صورت عادی صحبت کنند. آنها از ابتدا از اطرافیان و همسالان خود کناره‌گیری می‌کنند و مدام به والدین و آشنایان خود می‌چسبند. کودکان خجالتی همواره نشانه‌هایی از اضطراب، دستپاچگی، تپش قلب، لرزیدن صدا و ناتوانی در انجام کار دارند.
وی با بیان اینکه عوامل محیطی در بروز خجالت و کمرویی در کودکان موثر است افزود: گاهی اوقات خجالتی بودن در ذات و سرشت کودک نهفته است، یعنی منشا آن زیستی بوده و به صورت ژنتیکی منتقل شده است اما در همه موارد خجالتی بودن زمینه ارثی ندارد و گاهی زمینه‌های ارثی با عوامل محیطی تقویت می‌شود که از جمله این عوامل می‌توان به تجربه‌های کودک، یادگیری از محیط و سرکوب اعتماد به نفس توسط بزرگترها اشاره کرد.
کاظمی گفت: والدین باید محیط آرام ایجاد کرده و به کودک فرصت شناخت استعدادهای خود را بدهند. کودک باید کارهای مورد علاقه‌اش را حتی درصورت اشتباه بودن، تحت نظارت والدین انجام دهد و به آهستگی اشتباهاتش اصلاح شود. سرکوب هیجان‌ها، ایراد گرفتن و نکته سنجی زیاد، سبب بروز، افزایش و تداوم خجالت در کودک می‌شود.
این فوق‌تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان یادآور شد: پدر و مادر مضطرب و خجالتی که خود از اجتماع دوری می‌کنند مستعد پرورش کودکان خجالتی هستند، زیرا کودک با الگوبرداری از والدین، موقعیت‌های اجتماعی را ترسناک می‌پندارد. همچنین کودکانی که در طفولیت به مجالس عمومی برده نمی‌شوند، وقتی بزرگ می‌شوند افراد خجول و کمرویی هستند. بعضی از پدرومادرها به قدری به کارهای خود مشغولند که همواره کودک را از انجام کارهای مورد علاقه‌اش باز می‌دارند تا بتوانند با خیال راحت به کار خود بپردازند. کودک پس از مدتی به این شیوه عادت می کند و در نتیجه کمرو می‌شود.
وی تاکید کرد: والدین باید کودک را به خاطر هربار تلاش مثبت، تشویق کنند تا او پیشرفت کند. مسئولیت را متناسب سن به آنها محول کنند و بابت تلاش‌شان و نه نتیجه حاصل شده، کودک را مورد حمایت قرار دهند. اگر خجالت در کودکی درمان نشود، اثرات آن به شکل ناتوانی در استفاده از توانمندی‌های ذهنی و عملی، مخفی کردن استعدادها و شرم از حضور در اجتماع در سنین بزرگسالی بروز می‌کند.
کاظمی با توجه به اهمیت درمان حس خجالت و کمرویی در دوره کودکی، گفت: اگر اضطراب‌های کودک خیلی شدید باشد، علاوه بر راهکارهای غیردارویی، می‌توان از درمان‌های دارویی هم استفاده کرد.
