شبکه‌های اجتماعی و فضای مجازی این روزها باعث شده‌اند که انسان‌های اطراف ما به دو دسته انسان‌های واقعی و انسان‌های مجازی تقسیم شوند. انسان‌های مجازی البته بیشتر وقتمان را به خودشان اختصاص می‌دهند و سهم انسان‌های واقعی اطرافمان از بودن با ما کمتر از انسان‌های مجازی شده است.
حالا اگر با همین وضعیت بخواهیم وارد روابط احساسی شویم شک نکنید که قطعا دچار مشکل خواهیم شد. زیرا روابط احساسی در کشور و فرهنگ ایرانی تعاریف متفاوتی از فرهنگ کشورهایی که بیشتر وقتشان را با دنیای مجازی می‌گذرانند دارد. در روابط احساسی که طبق فرهنگ ما تعریف می‌شود حرف زدن رو در رو، سفر کردن و وقت گذراندن درکنار هم جزو معیارهای اساسی یک رابطه احساسی خوب تلقی می‌شود و هر چه از این معیارها کاسته شود میزان مشارکت دو طرف در زندگی شخصی یکدیگر هم کاهش چشمگیری خواهد داشت. به همین دلیل فاصله بین دو طرف هم بیشتر شده و آسیب جدی بر روابط احساسی وارد می‌شود.
بودن بیش از حد در فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی و دوستی‌هایی که تنها عایدشان برای شما وقت گذراندن است شاید برای زمانی که تنها باشید خوب باشد و شما را از تنهایی نجات دهد اما در زمانی که شما رابطه احساسی برقرار کرده‌اید این فضای مجازی شما را از طرف مقابلتان دور می‌کند و به جای وقت گذراندن با طرف مقابلتان برحسب عادت تنهایی را با فضای مجازی پر می‌کنید و همین امر باعث می‌شود دو طرف یک رابطه احساسی در حال پر کردن تنهایی شان با یک وسیله متفاوت باشند و این یعنی ایجاد فاصله بین دو طرف.
از سویی دیگر ارتباط خارج از چارچوب اجتماعی در شبکه‌های مجازی منجر به درگیر شدن با مسائل شخصی و خصوصی افرادی می‌شود که شما را از حل کردن مسائل شخصی و درگیری‌های زندگی خودتان دور می‌کند و این امر هم حس نامطلوبی به طرف مقابلتان می‌دهد و در کل به جای این که با همکاری طرف مقابلتان به دنبال ساختن یک زندگی مشترک باشید برای حل کردن مشکلات زندگی دیگران تلاش می‌کنید و روزی به خودتان می‌آیید که روابط خارج از اصول و چارچوب اجتماعی در فضای مجازی آسیب‌های جبران ناپذیری به زندگی واقعی شما وارد کرده است. پس از قبل از آن که دیر شود بین بودن در فضای مجازی و بودن با انسان‌های واقعی اطرافتان یک تفاوت عمده و قانونی و اساسی ایجاد کنید.
