«بانوانی که می‌خواهند بدون دوا و پرهیز لاغر شوند! هر قسمتی از بدن خود را که بخواهند لاغر شود، می‌توانند بازو و پاهای کلفت بدون تناسب و شکم و زیرچانه را بدون رعایت رژیم مخصوص با مالیدن روغن قاتدقور می‌توان لاغر کرد. قاتدقور یگانه وسیله‌ای می‌باشد که تاثیرات خود را مکرر به ثبوت رسانیده است...».
انتشار این آگهی به تاریخ ٦ فروردین ١٣١٨ در روزنامه اطلاعات بیانگر آن است که در میان بخشی از زنان ایرانی در آن دوره برخلاف دوره‌های گذشته به‌ویژه عصر قاجار، پدیده لاغری و تناسب اندام می‌توانسته به گونه یک ارزش دست‌کم از نظر سلامت و پزشکی مطرح شده باشد.
دقت در متن آگهی، چند نکته را بیان می‌کند؛ یک، دواهایی در آن روزگار برای لاغرشدن وجود داشته که درست یا غلط، برای متقاضیان تجویز می‌شده است.
دو، پرهیز از خوردن برخی غذاها و رژیم مخصوص به‌عنوان راهی برای لاغرشدن توصیه می‌شده است.
سه، در این میانه حتما کسانی بوده‌اند که می‌خواستند بدون دوا و پرهیز لاغر شوند.
محسن میرزایی نویسنده کتاب «٢٣٠سال تبلیغات بازرگانی در مطبوعات فارسی‌زبان» درباره گسترش پدیده لاغری در میان زنان ایرانی اینگونه می‌نویسد؛ «آگهی «دکتر آقانیا» در تاریخ ٦ فروردین ١٣١٨ در مورد داروهای لاغری، مبین تحول تازه‌ای در طرز تفکر خانواده‌های ایرانی است، حتی پس از سقوط قاجاریه در دوران حکومت کودتا، زنان چاق بیشتر مورد پسند بودند و دختران لاغر، شانس کمتری برای ازدواج داشتند، اما لاغری که بر مبنای حفظ سلامت، در جهان غرب متداول شده بود، تا دهه ١٣٣٠ نیز در ایران جا نیفتاده بود. در آن سال‌ها با ظهور یک مانکن لاغر فرانسوی به نام «توئیگی» تب لاغرشدن بالا گرفت و پس از آن، چاق‌بودن هرگز، مد نشد».
