چشمانم را یک بار باز و بسته می کنم و دوباره همان صحنه قبلی را می بینم. باید باورم شود اما مثل اینکه هنوز فکر می کنم دارم خواب می بینم. هرسال همین اتفاق می افتد و من هرسال با خودم تکرار می کنم: این تهران من است؟؟ برای دیدن چهره واقعی تهران، چه زمانی بهتر از عید نوروز و چه لحظه ای بهتر از لحظات تحویل سال ؟؟ چهره ای که روزها می کوشد به ما نشان دهد اما غضب می کند از این همه هیاهو و دود و آلودگی. شاید دلش می خواهد تنها در نوروز، حجاب بردارد و خودش را تنها به تعدادی از آدم ها نشان دهد. آن ها که به عشقش می مانند و عید را در کنارش جشن می گیرند. قدم می زنم در خیابان های تهران که دیگر دود و آلودگی در آن راهی ندارند. آسمان، چتر نیلگونش را بر سرم گسترده و نور لذت بخش آفتاب بر کف آسفالت خیابان، به رقصی آتشین می پردازد، دماوند سر به فلک کشیده را بگو که فقط در این ایام، چهره از نقاب دود بیرون می کشد. با خودم فکر می کنم که اگر تهران همیشه اینگونه بود و این حال و هوا همیشگی بود، شاید انقدر عزیز نمی شد. شاید این هیجان سرتاسر وجودمان را نمی گرفت. از کنار تئاتر شهر رد می شوم و آن را غرق در سکوت می بینم.سکوت هم خودش نمایشی بزرگ است با حرف های ناگفته. میدان ولیعصر را که رد می کنم، به یاد می آورم که زمانی سبز و آبی، رنگ هایی بود که بر این قسمت شهر پاشیده شده بود، هرچند که اکنون دیگر، زمان مدرن شدن است و باید خودمان را با زمانه همگام کنیم. از کنار پلازای ولیعصر رد می شوم و با خود می گویم انقدرها هم که می گویند چیز بدی نیست. لحظاتی را می توان به خرید و پیاده روی و استراحت با دوستان پرداخت. تهران آنقدر در این روزها زیبا و خوش منظر است که حتی می توان لحظه تحویل سال را با خانواده در هوای آزاد گذراند و عید نوروز را به تهران گردی پرداخت. با همگردی در تهران گردی تصویری در عید نوروز همراه باشید.
