ترسناک ترین اقامتگاه های تفریحی در جهان

برترین ها - ترجمه از حمید پاشایی: دیگر نگران صف های طولانی در میز پذیرش یا تلاش برای گرفتن آخرین سوسیس صبحانه نخواهید بود، چرا که تعداد میهمانان در این گردشگاه های متروکه، و البته زیبا، بسیار اندک است.

 

 

 

این خانه های دایره ای شکل تعطیلاتی در ساحل شمالی تایلند در اواخر دهه 1970 ساخته شدند. هدف این بود که اقامتگاهی لوکس و خانوادگی نزدیک شهر نیو تایپه ساخته شود. ولی با این که این خانه ها شاید زیاد شبیه خانه های جن زده معمولی به نظر نرسند، ولی چیزی عجیب در مورد این مکان متروک وجود دارد. این پروژه در دهه 1980 به خاطر نبود سرمایه کافی و برخی حوادث رمزآلود، از جمله چندین تصادفی که در هنگام ساخت و ساز اتفاق افتاد، متوقف شد. برخی افراد محلی باور دارند زمانی که کارگران محلی مجسمه ای از اژدهای چینی را به خاطر عریض کردن جاده ورودی اصلی به اقامتگاه تخریب کردند، بخت شوم به سر خود آوردند.

 

 

 

هتل آرت دکو مایا در شمال شهر کوبه در ژاپن در مسیر کوه مایا واقع شده، و تنها از طریق ماشین کابلی یا مسیر کوهنوردی شیب دار قابل دسترس است. این هتل در سال 1929 ساخته شد و در طول تاریخ خود دچار مصیبت های ناگفته بسیاری شده است: این هتل در زمان جنگ جهانی دوم دچار آسیب سنگین ناشی از بمب شد، و شش سال بعد از افتتاح مجدد در سال 1961 به شدت توسط طوفان تایفون و جریان های گِل آسیب دید تا یک بار دیگر درهای آن بسته شود.

 

 

 

این مکان بالاخره در سال 1974 و این بار به عنوان مرکزی دانش آموزی باز شد. به ندرت از این مکان استفاده شد و در سال 1995 بعد از خسارت بیشتر ناشی از زمین لرزه بزرگ هانشین برای همیشه بسته شد. با وجود خرابی های زیاد به دلایل اشاره شده، هنوز هم می توان زیبایی های محو شده این ساختمان را دید و معماری آرت دکوی آن را تحسین کرد.

 

امروز، بوکر هیل استیشن گروهی از ساختمان های متروکه و در شرایط بد است، ولی وقتی که در اوایل دهه 1920 ساخته شده بود هدف این بود که اقامتگاهی لوکس مخصوص استعمارگران ثروتمند فرانسوی باشد. موقعیت جغرافیایی دورافتاده و آب و هوای گرم و شرجی کامبوج از همان آغاز مشکلاتی را ایجاد کرد به طوری که 900 نفر در هنگام ساخت و ساز فوت کردند. این مکان در سال 1925 افتتاح شد ولی 15 سال بعد در حین جنگ هندوچین متروکه شد.

 

در سال 1962 ساختمان های بیشتری از جمله یک کازینو افتتاح شد. ولی در سال 1972 گروه خمرهای سرخ منطقه را به دست گرفت و این اقامتگاه یک بار دیگر متروکه شد.
طرح های جدیدی برای تبدیل مجدد این منطقه به اقامتگاه لوکس تعطیلاتی وجود دارد، و دولت کامبوج اخیراً ساخت بزرگراه تازه ای را به پایان رسانده که دسترسی به این محل را آسان تر می کند. ولی در حال حاضر، تنها ساختمانی که هنوز مورد استفاده قرار دارد معبدی کوچک است.

 

هاچیجو جیما جزیره ای نیمه گرمسیری است که تقریباً در 300 کیلومتری جنوب توکیو در ژاپن قرار دارد. بعد از جنگ جهانی دوم، این جزیره به عنوان مقصدی گردشگری محبوبیت پیدا کرد و دولت ژاپن آن را به عنوان «هاواییِ ژاپن» تبلیغ کرد. ولی با افزایش ثروت ژاپن صنعت گردشگری افت پیدا کرد و گردشگران یا هاوایی واقعی را انتخاب کردند یا اینکه به سمت جنوب تر به جزایر گرمسیری اوکیناوا روانه شدند.

هتل ده طبقه هاچیجو رویال در سال 1963 افتتاح شد، و در آن زمان یکی از بزرگترین هتل ها در ژاپن بود. بعد از تغییرات متعدد در مالکیت و تلاش های مختلف برای برندینگ مجدد، این هتل سرانجام بیش از یک دهه پیش تعطیل شد و از آن زمان در شرایط گرمسیر و مرطوب آب و هوایی به سرعت در حال تخریب است. گیاهان پیچشی به سرعت راه خود را به این ساختمان بتنی ترک خورده باز کردند، و خودروهای رها شده زنگ زده در بیرون ساختمان به صورت پارک شده باقی مانده اند. مردم محلی از این مکان دوری می کنند و معتقدند که یکی از جن زده ترین هتل های ژاپن است.

 

در دهه های 1960 و 1970، واروشا در قبرس اقامتگاه تفریحی پرطرفداری کنار دریا بود. سلبریتی هایی مثل الیزابت تیلور، بریژیت باردو و ریچارد برتون از ماه ها قبل اتاق های لوکس آن را رزرو می کردند تا بتوانند از تماشای مناظر رو به دریا لذت برند. ولی همه چیز در جولای 1974 با حمله ارتش ترکیه تغییر کرد. 45 هزار نفر جمعیت واروشا فرار کردند و این شهر تبدیل به شهر ارواح شد. ولی حمله درست بیرون شهر متوقف شد و آتش بسی نه چندان آسان حاصل شد.

 

امروزه واروشا شهری بین قبرس شمالی تحت تسلط ترک ها و ارتش یونان به سمت جنوب است. ساکنین امیدوار بودند که به محض رفع بن بست سیاسی بتوانند به خانه های خود برگردند ولی با گذشت بیش از 40 سال، هنوز هم منتظر هستند.

 

این شهر نامیبیایی توسط ساکنین آلمانی در دهه 1900 تأسیس شد. آن ها در جستجوی الماس به این منطقه آمدند، و بعد از یافتن سنگ های ارزشمند زیر شن و ماسه های نامیبیا به ثروت دست پیدا کردند. اولین ساکنین از ثروت تازه یافته خود به خوبی استفاده کردند و کازینو، خط تراموا، سالن رقص، مدرسه و بیمارستان ساختند. در زمان پایان جنگ جهانی اول، موجودی الماس ها رو به کاهش بود و کولمانسکوپ سرانجام در سال 1954 خالی از سکنه شد.

 

امروز، این منطقه یکی از محبوب ترین نقاط توریستی نامیبیا است. هر سال هزاران بازدیدکننده با ماشین جیپ از راه می رسند تا از میان شن های عمیق عبور کنند و خانه های متروکه را تماشا کنند. این منطقه همچنین به عنوان محیطی برای ساخت فیلم ها و عکس برداری های بسیار استفاده شده است. در سال 2011، اگنس دین مدل معروف انگلیسی برای گرفتن چند عکس برای مجله Vogue به اینجا آمد. برخی از ساختمان های کولمانسکوپ حالا تقریباً به طور کامل در شن فرو رفته اند. بازدیدکنندگاه برای ورود به شهر نیاز به مجوز دارند، و تورهای راهنمای روزانه ای نیز برای این منظور وجود دارد.

 

 

 

این اقامتگاه گسترده و روستایی زمانی یکی از محبوب ترین  هتل های آمریکا برای عروس و دامادهایی بود که به ماه عسل می رفتند. این مکان در ابتدا مسافرخانه ای کوچک بود ولی زمانی که آخرین مسافر آن در سال 2009 آنجا را ترک کرد دارای بیش از 100 اتاق بود. این هتل از سبک هنری کیچ برخوردار است. اتاق ها دارای فرش هایی از کف به سقف و تختخواب های گرد هستند، و استخر شنا (که حالا پر از جلبک است) شبیه به ناقوس عروسی است.

 

 

 

خب پس چه اتفاق بدی افتاد؟ فرانسس پائولیلو صاحب این اقامتگاه در سال 2009 فوت کرد، و مدت کوتاهی بعد از آن مشخص شد که مشکلات مالی بزرگی وجود داشت. اقامتگاه کمتر از دو ماه پس از مرگ پائولیلو تعطیل شد، و کارگران ادعا می کردند که هرگز چک دستمزد آخر خود را دریافت نکردند. این هتل به سرعت دچار آسیب و خرابی شد.