شهر دزفول، شهر هر خانواده حداقل یک شهید. شهری که مادران پیکر بی جان فرزندان شیرخواره شان را با داغی بر دل تقدیم خاک میکردن. خانواده هایی که در کنار یک دگر در زیر بمباران های دشمن به خوابی ابدی میرفتن. داغ هایی که بر دل پدران به جنگ رفته می ماند وقتی که خبر به شهادت رسیدن همسر و کودکان معصومشون را می شنیدن. آژیرهای قرمزی که مردم رو از حملات دشمن بعثی با خبر می کرد تا به پناهگاه پناه ببرن، اما کدامین پناه گاه؟! زیر پله ها و زیر زمین هایی که تاب مقاومت در برابر موشک ها و بمباران های دشمن را نداشتن. مادرانی که خود می ترسیدن و می دانستن توانی برای نجات جان فرزندان خود ندارن و تنها ریسمانی که میتوانستن بهش چنگ بزنن برای آرام کردن کودکان، لالایی ها و قصه هایی بود که از سوز دل مادران بر میخواست و در گوش بچه ها زمزمه می شد ؛ لالا لالا گل پسته / بابات رفته کمر بسته / لالا لالا گل خشخاش / بابات رفته خدا همراش / لالا لالا گل نعنا / بابات رفته شدم تنها. شهر دزفول تنها یک شهر نبود، بلکه کابوسی بود برای دشمن؛ کابوس آن ها که نتوانستن اندکی لرزه بر جان مردان خدا بیندازن و آرزوی سقوطش رو به گور بردن. آن ها که هرچه می زدن انگار فقط به در و دیوار می خورد و مردم شهر دزفول با دست های سرخ از خون جوانانشان دهن کجی به صدامیان میکردن و هر هفته در صف نماز جمعه با پاسدران به اقامه ی نماز برمی خواستن. مردم مقاوم شهر دزفول در زمان حمله های دشمن هم زمان ویرانه های شهر رو بازسازی میکردن تا این شهر به کابوسی برای صدام ملعون تبدیل بشه تا آرزوی اشغال شهر دزفول را برای لحظه ای هم به گور ببرد. روز چهار خرداد در تقویم رسمی کشور به عنوان روز مقاومت و پایداری، روز دزفول نام گذاری شد. بلد الصواریخ یا شهر موشک ها عنوانی بود که عراقی ها در طول جنگ تحمیلی به شهر شهید پرور دزفول دادن. این شهر که مظهر مقاومت مردم در مقابل حملات موشکی عراق نام گرفت در سال 1365 از طرف جمهوری اسلامی ایران به عنوان شهر نمونه معرفی گردید تا تنها شهری باشد که در تقویم روزی به نام خودش داشته باشد و لوح زرین آن بر یکی از میادین شهر نیز نصب شد. در طی حملات وحشیانه دشمن بیش از 2600 شهید از مردمان پاک این شهر در راه میهن تقدیم خاک شدن. دزفول که در طول جنگ تحمیلی 172 بار توسط انواع موشکهای 3 متری و 9 متری اسکاد B ساخت شوروی 2500 بار توسط توپ و 300 بار مورد حملات هواپیماهای دشمن قرار گرفت و در این حملات بیش از 19000 واحد مسکونی با خاک یکسان شدن، باز هم خالی از سکنه نشد و مردمان با خالی نکردن شهر اجازه ی اشغال این شهر رو به دشمن ندادن و هر روز شاهد پرپر شدن خانواده ی خود بودن که در بین این شهدا 250 شهید از 3 روز تا 10 سال سن بیشتر نداشتن. دشمن بعثی 2 لشکر از 6 لشکری که برای حمله به خاک میهنمان آماده کرده بود، مامور فتح دزفول کرد تا خوزستان را دور بزند و درنهایت این استان را به تصرف خود درآورد و اگر مقاومت مردم دزفول نبود، خوزستان سقوط می کرد، عملیات فتح المبین وجود نداشت و مقدمه آزاد سازی خرمشهر فراهم نمی شد. باید روز مقاومت و پایداری، روز دزفول را گرامی داشت، تا نسل های کنونی و آیندگان بدانند پدران و مادران آنها چگونه از جان خود گذشتن تا از جان همسر، خواهر و خویشان خود دفاع کنن و چنگال متجاوزان را از خاک مقدس ایران کوتاه نمودند. ثبت یک روز در تقویم رسمی جمهوری اسلامی ایران بعنوان روز مقاومت و پایداری و روز دزفول اقدام ارزشمندی بود که برای ماندگاری حماسه ی مردم دزفول در هشت سال دفاع مقدس تأثیر گذار می باشد.این اقدام حاصل تلاش جمعی مدیران شهرستان و پیگیری فرزندان دزفول عزیز است و در این میان نقش سرلشکر شهید حاج احمد سوداگر بسیار چشمگیر و سزاوار تقدیر می باشد. این شهید عزیز برای ثبت روز چهارم خرداد، روز مقاومت با تمام 32 عضو شورای فرهنگ عمومی کشور تماس گرفت و در جلسه طرح موضوع شورا حاضر و از حق مردم دزفول دفاع نمود.
روز دزفول، روز مردمان پاک خدا
