احمدی نژاد، قوه قضاییه یا مردم؛ «دیرین دیرین» کدام را مسخره کرده؟ / «دیرین دیرین»؛ از تبلیغ شامپو تا دفاع از مسئولین نظام

سرویس فرهنگی فردا: محمدرضا علیمردانی، علی درخشی و محمد ابوالحسنی سه عضو اصلی مجموعه انیمیشن های «دیرین دیرین» هستند. مجموعه ای که بعد از استقبال زیاد مخاطبین از مجموعه انیمیشن های «حیات وحش» سراغ آن رفتند. «دیرین دیرین» با تولید انیمیشن های روزانه و با بیان مسائل اجتماعی و فرهنگی در بستری کمیک توانست طرفداران زیادی پیدا کند. وجه مشخص «دیرین دیرین» طراحی شخصیت های متنوع و جذاب است. شخصیت هایی که در موقعیت های مختلف، کارکردی مشخص و تیپیکال دارند. ایجاد یک زبان خاص و استفاده از فعل های مختلف به شیوه ای جدید ویژگی دیگر «دیرین دیرین» است که طنز کلامی منحصر به فردی ایجاد می کند.

«دیرین دیرین» به مرور توانست توجه بخش خصوصی و دولتی را برای تولید انیمیشن های تبلیغاتی برای معرفی کالاها و خدمات مختلف به خود جلب کند. البته انیمیشن های «دیرین دیرین» به رویدادهای فرهنگی و تبلیغ کالاها محدود نشد. این انیمیشن به نوعی برای تبلیغ سبک زندگی و نقد اجتماعی برخی از رفتارهای غلط عامیانه نیز جای خود را در رسانه ها باز کرد. این قبیل انیمیشن های «دیرین دیرین» از نظر موقعیت شباهت هایی به «شب های برره» داشت و وضعیت کمیک آن مبتنی بر تقابل و گرفتاری های فردی عاقل در میان جمعی عقب مانده و بعضا فرصت طلب و سودجو بود. در این موقعیت ها معمولا پیرمردی دانا به اسم «وِی» در مواجهه با دیگر افراد سعی بر اصلاح و ارشاد آن ها دارد. پیرمردی با تجربه که اغلب گرفتار سودجویی و بلاهت اطرافیان است و از این مسئله نمی نالد. معمولا همزادپنداری مخاطب با این کاراکتر رخ می دهد.

بعد از اتفاقات اخیری که برای احمدی نژاد و همراهانش در مخالفت با قوه قضاییه رخ داده و اعلام مواضع احمدی نژاد، مشایی و بقایی بر علیه قوه قضاییه و رئیس آن که با حرکت رسانه ای بقایی (به همراه داشتن زنبیل قرمز در دادگاه) آغاز شد و سپس با بست نشینی در حرم حضرت عبدالعظیم ادامه پیدا کرد، توجه زیادی از رسانه های داخلی و خارجی و همچنین مردم به این مسئله جلب شد.

تابوشکنی و اظهارنظر علنی علیه رئیس قوه قضائیه از جانب رئیس اسبق قوه مجریه و کشاندن سطح درگیری ها به جامعه، به اندازه خودش اتفاقی منحصر به فرد و عجیب بود که واکنش های زیادی هم در پی داشت. یکی از این واکنش ها دو انیمیشن «زنبیل قرمزی» بود که در روزهای اخیر از مجموعه «دیرین دیرین» منتشر شد.

در قسمت اول، سه نفر که یکی از آنها هم زنبیل قرمزی در دست دارد، با اجرای نمایش طنز «زنبیل قرمزی و دوستان زبل» در حال بیان قصه سه متهم هستند که در جست و جوی عدالت به بست نشینی روی آورده اند. «وی» بعد از دیدن این افراد گریه می کند و اجرا کنندگان این نمایش را به فساد مالی و تضییع اموال مردم متهم می کند.

شاید در نگاه سطحی و اولیه به نظر می رسد سازندگان «دیرین دیرین» قصد تمسخر احمدی نژاد و همراهانش را دارند اما وقتی کمی عمیقتر به مسئله نگاه می کنیم متوجه می شویم در چیدمان موقعیت کاراکترهای این انیمیشن نسبت به هم، بی تفاوت ترین فرد نسبت به این رویداد و فساد، مسئولین رسیدگی به آن هستند که صرفا آن را نمایشی می پندارند که مردم موضع مشخصی در قبال آن ندارند. در واقع مسئولین قضائی به شکلی معرفی می شوند که برای حل این بحران و فسادی که سازندگان این انیمیشن مدعی آن هستند، کوچکترین همتی ندارند.
هنگامی که چاپ تصویری تحت عنوان کودک و لاشخور در سال 1993 در نشریه نیویورک تایمز جهان را تکان داد، کسی فکرش را نمی کرد که کوین کارتر، عکاسی که تصویر این دختربچه را در قحطی مرگبار سودان ثبت کرده بود، به خاطر واکنش های این تصویر افسرده شود و چند ماه بعد از انتشار آن خودکشی کند.

بعد از انتشار این تصویر دردناک که به عنوان عکس سال انتخاب شد، مخاطبین زیادی متوجه شدند که عکاس این صحنه در حالیکه می توانست این کودک را از مرگ نجان دهد او را همانطور به حال خود رها کرده. بسیاری او را لاشخور دومی نامیدند که از این کودک صرفا به عنوان طعمه ای برای اهداف ژورنالیستی خودش استفاده کرده است. بدون شک این عکاس چنین قصدی نداشته اما نوع عملکرد او باعث شده تا چنین ظن و گمانی در بین بسیاری از افراد پیش بیاید.

به نظر می رسد سازندگان «دیرین دیرین» به صورت خودجوش اقدام به ارائه چنین تصویری از این مسئله کرده اند اما مهمتر از سفارشی بودن یا نبودن، سازندگان در ساخت انیمیشن های موسوم به زنبیل قرمزی، ناخواسته مسئولین رسیدگی به شکایات مردمی و در راس آن مسئولین قضایی را افرادی بی خیال و بی مسئولیت معرفی کرده اند که نه تنها در گذشته جلوی دزدی از بیت المال را نگرفته اند بلکه در حال حاضر نیز برای حل این بحران اقدامی نمی کنند.