گروهی متشکل از اخترشناسان بین المللی موفق به کشف یک سیاهچاله عجیب و غریب در دورترین فاصله ممکن از زمین شده اند. فاصله 13 میلیارد ساله سیاهچاله مذکور تا ما به این معنی است که اطلاعات ثبت شده از آن مربوط به زمانی است که نخستین ستاره ها در حال تشکیل بوده اند.
این کشف تازه سوالی مهم را مطرح می سازد. چطور یک سیاهچاله با ابعادی عظیم می توانسته در زمان آغاز تشکیل ستاره ها وجود داشته باشد؟ سیاهچاله مورد بحث به عنوان بخشی از یک «اختروَش» (quasar) -یا بهتر بگوییم به عنوان قلب آن- عمل می کرده است. اختروش هاله متراکم شده از ماده است که ابرسیاهچاله یک کهکشان جوان را احاطه کرده است.
به تدریج که گازهای احاطه کنند سیاهچاله به درون آن کشیده می شوند، به سرعت چرخش، گرما و روشنایی کل سیستم افزوده می شود. همین مسئله سبب می شود که اخترشناسان بتوانند این پدیده ها را از فواصل بسیار دور نیز رصد نمایند. اختروش ها از جمله درخشان ترین و دورترین اجرام کیهانی بوده و برای شناسایی نحوه تغییر عالم هستی بسیار مفید هستند.
بر اساس محاسبات انجام گرفته، به نظر می رسد سیاهچاله مورد بحث چیزی در حدود 690 میلیون سال پس از «انفجار بزرگ» متولد شده باشد و ابعاد هسته مرکزی آن نیز در حدود 800 برابر بزرگتر از خورشید است.
همان طور که پیش تر گفتیم، مسئله عجیب در خصوص سیاهچاله مورد بحث سن و زمان تشکیل آن است. بر اساس دانسته های امروزی، 690 میلیون سال فرصت واقعاً کمی برای تشکیل سیاهچاله ای 800 برابر بزرگتر از خورشید است. بنابراین به نظر می رسد مکانیزم ناشناخته دیگری در کار باشد.
یکی از ستاره شناسان عضو تیم کشف کننده اختروش مورد بحث در خصوص آن می گوید: «این تنها جرم آسمانی کشف شده از آن دوره زمانی کهن است. این سیاهچاله از جرم بسیاری برخوردار است، اما کیهان در آن زمان جوان تر از آن بود که چنین چیزی اصولاً وجود داشته باشد. این مسئله بسیار عجیب است.»
