مرغ و خروس‌ها با اینکه دارای بال و پر برای پرواز هستند، اما با این وجود دیدن آنها در زمان پرواز واقعاً رقت‌انگیز است.
این نوع ماکیان اغلب تا مسافتی بسیار کوتاه قادر به پرواز هستند و سپس، فرود می‌آیند. دلیل این پرواز ضعیف آنها کاملاً مشخص است: مرغ و خروس‌ها به این دلیل پروازگران ناشی هستند که بال‌هایشان بسیار کوچک و ماهیچه‌های پروازی‌شان بسیار بزرگ و سنگین است که باعث می‌شود جست زدن و بلند شدن برای آنها مشکل شود.
محققان با استفاده از سیستم مهندسی ژنتیک موفق شدند به مرحله‌ای دست یابند که تمام انواع پرندگان را اهلی و خانگی کنند. این سیستم، “جفت‌گیری گزینشی” نام دارد.
اولین پرنده وحشی، بومی مناطق شمال هندوستان، جنوب چین و جنوب شرقی آسیا بوده است. این پرنده که به تبار و خانواده مرغ و خروس‌های امروزی نزدیک بود اولین پرنده وحشی بوده که در حدود 6 هزار تا 9 هزار سال پیش اهلی شده است. پرندگان وحشی دیگری نیز بوده‌اند که به همین طریق اهلی شده‌اند؛ مانند غاز وحشی، قرقاول و بلدرچین. این پرندگان “مرغ شکارشدنی” نامیده می‌شوند. این پرندگان قادر هستند تنها تا مسافت‌های کوتاه را پرواز کنند. به این دلیل که با وجود برخورداری از ماهیچه‌های قوی، قوای بدنی ضعیفی دارند.
پرندگان شکارشدنی، از ماهیچه‌های بزرگ و قوی خود برای بلند شدن استفاده می‌کنند و در جهت عمودی با سرعتی ناگهانی به پرواز در می‌آیند. مسافت قابل پرواز برای این نوع از پرندگان بسیار کوتاه و در حد گریختن از حیوانات درنده و شکاری است. اما مرغ و خروس‌ها حتی این مقدار از توانایی را هم ندارند. از طرفی انسان‌ها تمایل بیشتری به خوردن گوشت سفید دارند زیرا مرغ و خروس‌ها دارای ماهیچه‌های پروازی بزرگتر و لذیذتری هستند. به همین دلیل، نگهداری و پرورش مرغ و خروس برای انسان مناسب‌تر است. همان طور که اشاره شد، ماهیچه‌های پروازی بزرگ مرغ و خروس‌ها، مانع پرواز آنها می‌شود. برای اینکه یک پرنده قادر به پرواز باشد، لازم است میان وزن جثه و قدرت پروازی پرنده، تناسبی حساب شده وجود داشته باشد. (به ازای هر ٢/5 گرم وزن بدن، یک سانتی متر مربع)
مرغان خانگی دارای بال‌هایی کوچک هستند اما به دلیل داشتن ماهیچه‌هایی پروازی‌شان که البته بسیار هم لذیذ است، وزن سنگینی دارند و مانند دیگر پرندگان هم خانواده خود، قادر به پرواز نیستند. با این حال، مرغان کوچکتر که به سنگینی مرغان بزرگتر نیستند می‌توانند مسافت‌های خیلی کوتاه را پرواز کنند. معمولاً مسافت‌های حصاربندی‌شده برای پروازهای کوتاه و فرار از پرندگان شکاری کافیست. به خصوص زمانی که ارتفاع حصارها به قدری بلند باشد که مرغان با شیب گرفتن هم نتوانند از آنها عبور کنند. حتی اگر هم با زاویه پایین‌تری موفق شوند از حصار بگذرند، قوای جسمی ضعیف آنها این اجازه را نمی‌دهد که به پرواز خود ادامه دهند.
به طور کل، می‌توان مرغ و خروس‌ها را فاقد قدرت پرواز دانست. از این رو، برای نگهداشتن آنها درون قفس یا خانه‌هایی که برای آنها تعبیه می‌شود، الزاماً نیازی به داشتن سقف نیست.