از پژو تا هیوندای؛ ۵ خودروسازی که برای هدفی متفاوت تاسیس شدند

اواسط هفته گذشته، انتشار خبر برگزاری همایش خودروهای کلاسیک و قدیمی در پیست آزادی با توجه به اسارت پایتخت در بند در آلودگی کمی عجیب به نظر می رسید، اما در نهایت به لطف آخرین نفس های پاییز، باد ساعاتی قبل از آغاز این رویداد پایتخت را بار دیگر به شهری تمیز و قابل سکونت مبدل کرد و زمینه لازم برای برگزاری این همایش را در اولین روز زمستان به وجود آورد.

با این وجود می توان گفت که نسبت به دورهای قبلی برگزاری همایش خودروهای کلاسیک (موسوم به کافه ریسر) استقبال علاقه مندان از این رویداد چندان پر رنگ نبود، دلیل این امر شاید بیش از هرچیز به زلزله و اثرات روانی آن در آخرین روزهای هفته قبل مربوط می شد، استرس و ترسی که در پی این زلزله بر دل ساکنین پایتخت سایه افکنده بود، دل و دماغی برای حضور در چنین برنامه ای باقی نمی گذاشت.

با این وجود باید گفت که صبر و استقامت مالکین خودروهای کلاسیک در ایران بسیار بیشتر از آن است که به دلیل یک لرزش نه چندان شدید زمین از چنین برنامه ای چشم پوشی کنند.

کلاسیک دوستان ایرانی این روزها با مشکلاتی به مراتب بزرگتر دست و پنجه نرم می کنند، از قرار گرفته خودروهای ارزشمندشان در زمره وسایل نقلیه فرسوده گرفته تا نبود فضای مناسب برای رانندگی و تردد و هزینه های سنگین نگه داری و بازسازی چنین خودروهایی.

به نوعی می توان گفت که خودروهای رنگارنگ کلاسیک عملا جایگاهی در تهران شلوغ و آلوده امروزی ندارند، این ماشین ها مربوط به دورانی هستند که تهران با چنین مشکلاتی دست و پنجه نرم نمی کرد و تردد هر خودرویی با هر سایز بدنه و پیشرانه ای به راحتی در شهر ممکن بود.

حالا اما دیگر نمی توان از تجربه رانندگی در تهران به عنوان یک فعالیت لذت بخش یاد کرد، حالا تهران به محلی برای زجر کشیدن رانندگان در استرس و ترافیک و دود تبدیل شده و طبیعتا در چنین شرایطی، جایی برای دوست داران خودرو و رانندگی باقی نمی ماند.

از این رو عجیب نیست که مالکان خودروهای کلاسیک، حضور در چنین همایش هایی را حتی بعد از چند روز شدیدا آلوده مغتنم می شمارند و بعد از کیلومتر ها رانندگی از شرقی ترین نقاط تهران خود را به پیست آزادی واقع در غرب پایتخت می رسانند تا ساعاتی در کنار هم فکران خود باشند.

البته باید گفت که برگزاری چنین رویدادهایی ظرف چند سال اخیر در نهایت باعث شده تا فرهنگ نگهداری از خودروهای قدیمی در کشور شکل بگیرد و حتی پلیس نیز اخیرا سرانجام نسبت به شماره گذاری خودروهای کلاسیک با ارزش تحت عنوان خودرو تاریخی، روی خوش نشان داده است.

از این رو می توان گفت که تراژدی قتل عام خودروهای کلاسیک که در اوایل دهه 80 (پس از اجرای طرح تعویض خودرو فرسوده) در کشور به راه افتاد، حالا به سرانجام خود نزدیک شده است و دیگر احتمالا شاهد از بین رفتن یک خودرو چند ده هزار دلاری به دلیل نا آگاهی مالکین و مسئولان امر نخواهیم بود.

اما فارغ از مباحث کلی در مورد سطح کیفی همایش اخیر کافه ریسر، می توان از واژه متوسط استفاده کرد. واقعیت این است که بسیاری از کلکسیونرهای حرفه ای خودروهای کلاسیک، تمایل چندانی به حضور در چنین برنامه هایی از خود نشان نمی دهند و به همین دلیل سطح کیفی خودروهای شرکت کننده معمولا چندان بالا نیست.

مقوله کیفیت در این زمینه خود به دو بخش شاخص بودن خودروهای حاضر در همایش از نظر کم نظیر بودن و دست نخورده بودن از نظر مطابقت با شرایط اولیه خودرو مربوط می شود و همانطور که از تصاویر مشخص است، نمونه های بسیاری از خودروهای حاضر در این همایش نمونه های بسیار غیر استاندارد و دست کاری شده ای هستند که ارزش کلاسیک چندان بالایی ندارند.

از این رو به نظر می رسد که تشکیل یک کمیته داوری (مشابه رویه معمول در نمایشگاه های خارجی)، بتواند در راستای کیفی سازی خودروهای شرکت کننده و اعتبار بخشی به چنین رویداد های مثمر ثمر باشد.