اگر فکر می کنید برنامه ناسا برای استقرار فضانوردان در مریخ تا سال 2030 بلندپروازانه است، باید بدانید که این سازمان برنامه هایی دیگری در دست دارد که حدود نیم قرن دیگر اجرایی می شوند.
به گزارش مجله «نیو ساینتیست» متخصصان این آژانس فضایی در آزمایشگاه پیشرانش جت (JPL) در حال برنامه ریزی ارسال سفینه ای فضایی به منظومه «آلفا قنطورس» در سال 2069 هستند.
آلفا قنطورس که نزدیکترین سامانه ستاره ای به زمین محسوب می شود از سه ستاره تشکیل شده که اندازه دو مورد آنها برابر خورشید بوده و یکی از آن ها اندازه کوچکتری دارد.
به خاطر نزدیکی زیاد این دو ستاره به هم، ناحیه‌ای کوچک میانشان وجود دارد که در آن گردش مداری حالتی پایدار داشته و احتمال وجود سیاراتی زیست پذیر در آن وجود دارد.
یکی از اهداف این سفینه که هم زمان با صدمین سالگرد پرتاب آپولو 11 ماموریت خود را آغاز خواهد کرد، جستجوی نشانه های حیات در سیاره «پروکسیما بی» این منظومه است.
شاید این سوال برایتان پیش بیاید که چرا این ماموریت نیم قرن به تاخیر خواهد افتاد؟ جواب آن ساده است، چون منظومه آلفا قنطورس در فاصله 4.4 سال نوری از زمین قرار دارد و حتی اگر «ویجر 1» که از منظومه شمسی خارج شده به سمت آن پرواز کند 80 هزار سال دیگر به این سامانه خواهد رسید.
با این حال متخصصان JPL امیدوارند که پیشرفت های آتی در زمینه پیشرانه ها امکان ساخت فضاپیمایی با سرعت یک دهم سرعت نور را فراهم کند؛ در این صورت سفر به منظومه همسایه 44 سال طول خواهد کشید.
با این وجود حتی در صورتی که مشکلاتی مانند کمبود بودجه و تغییر استراتژی دامنگیر این پروژه نشود و فضاپیما مطابق برنامه در سال 2069 پرتاب شود رسیدن آن به آلفاقنطورس تا 2113 طول کشیده و ارسال داده ها به زمین نیز به 4.4 سال زمان نیاز دارد.
با توجه به این مساله اگر نوه های ما به مباحث فضایی علاقه داشته باشند احتمالا در اواخر عمر از نتیجه این پروژه مطلع خواهند شد.
