برخلاف بسیاری از فیلم‌هایی که دوباره بازسازی می‌شوند، نسخه جیک کاسدان Jake Kasdan با عنوان «جومانجی: به جنگل خوش‌آمدید» در حقیقت یک پیشرفت قوی از «جومانجی» 1995 است. «جومانجی» یک فیلم کلاسیک خانوادگی است که به خاطر جابه‌جا کردن مرزهای سینمایی، هیچ‌گاه فراموش نخواهد شد و بازی رابین ویلیامز Robin Williams در نقش مرد جنگلی دیوانه وقتی‌که تخته‌بازی به یک جنگل واقعی تبدیل می‌شود بی‌نظیر است.
اما این تخته‌بازی نفرین‌شده فیلم هم مثل کتاب اصلی کریس ون آلسبرگ Chris Van Allsburg، فریبکار است و در انتظار بازیکنان تازه به سر می‌برد؛ اما دیگر خبری از تخته‌بازی نیست: بچه‌های دهه 90 میلادی عاشق تاس ریختن بودند، ولی حالا چهار بچه دبیرستانی مدرن در قوانین این بازی گیر می‌کنند و به‌جای اینکه دنیای جومانجی به سمت آن‌ها بیاید، این بچه‌ها خودشان از طریق کنسول بازی وارد جنگل جومانجی شده و به آواتارهایی که در بازی انتخاب کرده‌اند تبدیل می‌شوند. اسپنسر به یک ماجراجوی عضلانی (دواین جانسون Dwayne Johnson)، ورزشکار داستان به یک جانورشناس و متخصص سلاح (کوین هارت Kevin Hart)، دختر محبوب مدرسه به یک پروفسور جوان (جک بلک Jack Black) و مارتا به تکاور و مبارز رقصنده (کارن گیلان Karen Gillan) تبدیل می‌شوند.
تخته‌بازی و طنز بالا در داستان در گرو تغییر ناگهانی شخصیت‌ها است. بدون شک، نسخه جومانجی اصلی به‌اندازه کافی ایجاد ترس و وحشت کرد و «به جنگل خوش‌آمدید» هم از ماجراهای خطرناک چشم‌پوشی نمی‌کند. قانون‌های بازی ویدیویی پابرجا است و هر کاراکتر با سه شانس بازگشت به زندگی وارد بازی شده که خیلی زود و اغلب به طرز خنده‌داری آن‌ها را از دست می‌دهد. حمله پلنگ‌ها یا لگد زدن کرگدن‌ها از چیزی که فکر می‌کنید معمولی‌تر است. بااین‌حال همه‌چیز داستان مثل زیرساخت‌های اصلی است و بازی همچنان مثل نسخه اول است. در این فیلم یک شخصیت جدید به نام وان پلت (بابی کاناواله Bobby Cannavale) وجود دارد و خلبانی که در جنگل گم‌شده (نیک جوناس Nick Jonas) ماجراهای جدیدی را شکل داده‌اند.
کاسدان در طول داستان به تمام این اتفاقات، طنز ملایم و شور و حرارت خاصی اضافه کرده است. بدون شک با دیدن ماجراجویی‌های کارتونی و پرسه زدن در حیات‌وحش آفریقایی متوجه می‌شویم که این فیلم بر پایه جومانجی اصلی ساخته‌شده است، اما چیزی که این فیلم را به‌شدت ماجراجویانه می‌کند پرداختن به جزئیات و نکات ظریف خطرناک و خنده‌دار کنسول بازی دهه 90 است. ساختار نمایش سینمایی از طراحی یکنواخت‌تری برخوردار است و شخصیت‌های غیرقابل‌کنترلی نیز وجود دارند که به روایت داستان کمک کرده و گاهی نیز گیج‌کننده می‌شوند. بدون وجود شخصیت‌های داستان، فیلم به تله ناجوری تبدیل می‌شد که دوباره راه‌اندازی شده و بیننده هیچ ایده‌ای درباره بازی نداشت.
نظر منتقدان درباره این فیلم چیست؟
بازی بی‌نظیر دواین جانسون، کوین هارت و جک بلک
بیل زوکر Bill Zwecker نویسنده شیکاگو سان تایمز نوشته: «فیلم‌سازان تجربه دیدن یکی از سرگرم‌کننده‌ترین فیلم‌هایی که من امسال تماشا کردم را برای ما فراهم کرده‌اند. بازی جانسون، هارت و به‌خصوص بلک برای ارائه اجراهای بسیار سرگرم‌کننده‌شان که برای بچه‌ها در همه سنین جالب بوده قابل‌ستایش است.»
نوآوری بزرگ فیلم عالی است!
نظر کیم نیومن Kim Newman منتقد اسکرین اینترنشنال درباره «جومانجی: به جنگل خوش‌آمدید» چنین است: «این فیلم سرگرم‌کننده و جذاب، تصاویر خوش آب و رنگ منحصربه‌فرد خودش را دارد که ماجراجویی اکشن و طنز کنایه‌داری نیز در داستان اضافه کرده است. فیلم از وحشت‌های مورد انتظار جدا می‌شود و به سمت یک درام کمدی، با تبدیل شخصیت‌ها به شخصیت‌های دیگر، می‌رود. نوآوری بزرگ این فیلم این است که بچه‌ها به آواتارهایی تبدیل‌شده‌اند که از شخصیت خودشان بسیار دور است.»
شخصیت‌های فیلم جالب هستند
جین هورویتز Jane Horwitz منتقد واشنگتن‌پست نقد خود را این‌طور نوشته: «در دنیای بازی‌ها، یک شخصیت منفی هم وجود دارد: ون پلت ماجراجوی طماع با بازی کاناوله است که یک سنگ قیمتی را از مجسمه پلنگ مقدس دزدیده و در پی آن باعث شکل‌گیری مصیبت‌هایی در دنیای بازی می‌شود. برای نجات پیدا کردن از همه مرحله‌ها و خارج شدن از جومانجی، چهار آواتار با کمک‌خلبانی که در جنگل رهاشده، باید از شر آدم‌های وان پلت رها شوند و سنگ قیمتی را بازگردانند. چیزی که «جومانجی: به جنگل خوش‌آمدید» را جدا از صحنه‌ها و حقه‌های دیجیتالی‌اش جالب کرده، شخصیت‌های داستان است.»
سورپرایزهای داستان تا آخر فیلم شما را نگه می‌دارد
مت زولر سایتز Matt Zoller Seitz درباره این فیلم برای RogerEbert.com نوشته: «اگرچه در بیست سال گذشته هیچ‌کس منتظر ساخته‌شدن قسمت دیگری از «جومانجی» نبود، اما این فیلم جدید نیز هم‌زمان دوست‌داشتنی و مفرح است. فیلم به‌اندازه کافی پیچیدگی و سورپرایز برای جلب نظر تماشاگران تا آخر را دارد، بااین‌وجود، داستان جیک کاسدان پرچالش‌تر از بازی ویدیویی دهه 90 نیست. در داستان کاسدان که با چهار نویسنده دیگر فیلم‌نامه را نوشته، شخصیت‌های فیلم مثل فیلم «کلوپ صبحانه» Breakfast Club در مدرسه تنبیه و بازداشت می‌شوند و مجبورند در این بازی زندگی کنند.»
طنز فیلم مختص شخصیت‌هایش است
و در آخر هیلاری بوسیس Hillary Busis منتقد ونیتی فر معتقد است: «فیلم تلفیق خوبی میان تعمیرپذیر بودن و طنزی که در حقیقت ریشه در شخصیت‌های داستان دارد، برقرار کرده و سراغ منابع ارزان و کلیشه‌ها نرفته است. داستان فیلم به هر چهار شخصیت اصلی جوشش‌های قابل پیش‌بینی اما معقول و مناسبی داده است. این کار یک شاهکار تحسین‌برانگیز برای فیلمی است که به‌احتمال‌زیاد به دلایل بدبینانه‌ای ساخته‌شده که برخلاف انتظار، بسیار لذت‌بخش و جالب است.»
همچنین بخوانید: نگاهی به فیلم محبوب Jumanji پس از 22 سال
کپی برداری و نقل این مطلب به هر شکل از جمله برای همه نشریه‌ها، وبلاگ‌ها و سایت های اینترنتی بدون ذکر دقیق کلمات “منبع: بلاگ نماوا” ممنوع است و شامل پیگرد قضایی می شود.
Post Views:
0
