پرورش دینی و مذهبی دانش‌آموزان بدون اجبار و یا تحمیل، باید در خانه و یا مدرسه صورت گیرد. خانواده در درک بینش صحیح دینی و ارزش‌های دانش‌آموزان مهم‌ترین عامل بوده و مهم‌ترین نقش را دارند و والدین و معلمان در موقعیت‌های مناسب، تنها زمینه‌ساز و هدایتگر هستند بنابراین نباید هیچ ارزش و اعتقاد و اصولی را پیش از اینکه زمینه لازم عاطفی و روانی آن برای دانش‌آموزان فراهم شده و یا به آن متمایل شده باشد به وی تحمیل کرد.
گرایش به پذیرش ارزش‌ها و یا دستورات دینی و یافتن بینش صحیح مذهبی تنها در سایه احساس شخصیت و ارزشمندی خویش تحقق می‌یابد و در مدرسه که ارزش‌ها پا به عرصه وجود می‌گذارند، باید شخصیت دانش‌آموزان حفظ شود. وقوف خاشعانه و خاضعانه هر نوجوان در نماز در برابر خداوند متعال به او نیرویی معنوی می‌بخشد که حس صفای روحی و آرامش قلبی و امنیت روانی را در او برمی‌انگیزد. چون انسان در نماز با تمام اعضای بدن و حواس خود متوجه خدا می‌شود و از همه اشتغالات و مشکلات دنیا روی برمی‌گرداند و به هیچ چیز جز خدا و آیات قرآن که در نماز بر زبان می‌آورد، فکر نمی‌کند.
همین روی‌گردانی کامل از مشکلات زندگی و نیندیشیدن به آنها در اثنای نماز موجب ایجاد حالتی از آرام‌سازی کامل و آرامش روان و آسودگی خیال در انسان می‌شود. نماز جماعت تاثیر مهمی بر رفتار دانش‌آموزان دارد زیرا رفت و آمد هر دانش‌آموز برای ادای نماز جماعت به او فرصت می‌دهد که بسیاری دیگر از هم مدرسه‌هایش را بشناسد و همین آشنایی موجب همکاری او با دیگران و ایجاد روابط سالم اجتماعی و برقراری دوستی و مودت با دانش‌آموزان دیگر می‌شود. به طورقطع این‌گونه روابط اجتماعی دوستانه و مودت‌آمیز با سایرین نه تنها به رشد شخصیت دانش‌آموزان کمک می‌کند بلکه نیاز تعلق او را به گروه و پذیرش او از سوی گروه را تامین و اشباع می‌کند و این خود عامل پیشگیری از اضطرابی می‌شود که برخی از دانش‌آموزان از آن رنج می‌برند.
منبع: http://www.salamat.com
ae
