خواب شب پیش

مرد، دایم به پشت اسب سیاهش می زد؛ اما حیوان، به فریادهای او توجهی نداشت و آرام می رفت. مرد، نگران بود که به قافله ی مدینه نرسد. خانه های نیشابور، از دور نمایان شد و خوش حال، دوباره بر پشت اسب زد. حیوان، پوزه بالا داد و گوش های کوچکش را لرزاند.
مرد، پیش خودش فکر کرد:« با این دهان زخمی و دهان بسته، چگونه بگویم؟ من که به راحتی توان حرف زدن ندارم».
آهی کشید و غصه خورد و ماتم گرفت. بعد فکر کرد بهترین راه، این است که حرف هایش را شکسته شکسته، به امام رضا (ع) بگوید:
من شیعه ای دوستدار شما هستم. مدتی پیش، همراه کاروانی، به مسافرت می رفتیم. راهزنان، سر یکی از گردنه های کوهستانی، به کاروان ما حمله کردند و همه چیزمان را به غارت بردند. آن ها فکر کردند که من ثروتمندم. هوا سرد بود و زمین، در زیر برفی سنگین، در خواب. آن ها دست هایم را از پشت بستند و بر روی برف ها کتکم زدند؛ اما من می نالیدم و می گفتم: شما اشتباه می کنید. من هیچ ثروتی ندارم. هرچه بود، همین چند درهم بود و آن الاغ پیر! اما آن ها اعتنایی نکردند. سر کرده شان آمد جلو. گیسوانم را از پشت سر گرفت و گفت:« می گویی یا خفه ات کنم؟» گفتم: به خدا دروغ نمی گویم!
او با بی رحمی، صورتم را در برف ها فرو برد. داشتم خفه می شدم. آن قدر فشار داد که دهانم پر از برف و خون شد. حلقم از برف سوخت و سینه ام پر از برف ریزه شد. دیگر نای حرف زدن نداشتم. چشم هایم داشت می رفت و دست و پایم سست می شد که پیرزنی جلو آمد. مشتی از جواهرات خود را به سر کرده داد و گفت:« هرچی داشتم همین هاست. این مرد بیچاره را رها کن!»
آن ها رهایم کردند و رفتند. کاروانیان ورشکسته، جسم نیمه جان مرا به خانه ام رساندند. از آن پس، دهانم باد کرد و زبان و لب هایم زخم بزرگی برداشتند. من دیگر به سختی حرف می زنم و خوراکم اشک و ناله است. همسر و فرزندانم غصه دار من اند و هیچ طبیبی در خراسان، قادر به درمانم نیست. دیشب، همین دیشب خواب دیدم که شخصی به من گفت:« امام هشتم به خراسان آمده، نزد او برو تا تو را درمان کند». در همان حال، به حضور شما آمدم. با خوش رویی، مرا به حضور پذیرفتید و شفایم دادید... به خدا راست می گویم!»
مرد، دوباره غصه دار شد و فکر کرد:« اما چند جمله ای دیگر هم مانده... امام، در خواب به من دستور داد که چند داروی گیاهی تهیه کنم و به روی زخم هایم بگذارم؛ اما من هنوز آن ها را تهیه نکرده ام... نه... جملاتم زیاد است و من توان گفتن همه ی آن ها را ندارم. شاید امام از حرف زدن بریده بریده و ناقص من رنجیده شوند... خدایا پس چه کنم؟»
به نیشابور رسید . حالا از چند کوچه گذشته بود. خوب چشم گرداند. از قافله، خبری نبود. به زحمت، زبان چرخاند و از پشت پارچه ای که بر دهانش بسته بود، از کشاورزی بیل بر دوش پرسید:« قافله ی امام رضا(ع) کجاست؟»
مرد، ایستاد و اشاره کرد به سویی و گفت:« مولای مان آن جاست؛ در کاروانسرای سعد».
مرد، اسبش را به کاروانسرا رساند. پیاده شد و حیوان را به کاروانسرا برد. از مأموری پرسید: «امام رضا(ع) کجاست؟»
مأمور، نگاه مشکوکی به او انداخت. مرد، فوری صورتش را باز کرد.
مأمور، تا زخم دهان او را دید، اخم کرد و گفت:« آن جا، در آن حجره!»
با خوش حالی، اسب را به دیواره ی کنار حوض کاروانسرا بست و به حجره رفت. امام در آن جا بود؛ همراه با چند مرد که دور تا دور حجره نشسته بودند.
به زحمت، سلام کرد و جلوی امام نشست و زبان چرخاند و ماجرا را تعریف کرد؛ اما خیلی تکه تکه و کوتاه.
امام با ناراحتی، به دهان او نگاه کرد. مرد گفت:« آن قدر دهانم آسیب دیده که به سختی حرف می زنم. آمده ام که دوایی از شما بگیرم تا خود را درمان کنم!».
امام گفت:« مگر آن دوا را در خواب به تو معرفی نکردم؟»
مرد با شگفتی پاسخ داد:« آری... آری...!».
به همان دستور عمل کن.
آن دستور را دوباره برایم بگویید!
مقداری زیره را با آویشن و نمک، مخلوط کن و بکوب، و دو سه بار بر دهانت بگذار، خوب می شوی!
دستور امام، درست مثل همان دستور خواب شب پیشش بود. مرد، داشت از تعجب، شاخ در می آورد. دیگر حرفی برای گفتن نداشت، جز این که احساس خوبی پیدا کرده بود.
فوری خم شد تا دست امام را ببوسد؛ اما به خاطر دهان زخمی اش، خجالت کشید!
منبع:نشریه پاسدار اسلام، شماره 338
/م