اگر قرار باشد روزی که در آن مصیبتی بزرگ و حادثه‌ای خونین رخ داده، نامگذاری کنیم، چگونه نامی را برخواهیم گزید؛ برای روزی که در آن در اتفاقی عجیب و کم سابقه در جهان، دو قطار به یکدیگر برخورد کرده و جمعی از مسافرانشان آتش گرفته و جان به جان آفرین تسلیم کرده اند؟
روز گذشته چهلمین روز وقوع حادثه خونین و دردناک تصادف دو قطار در هفت خوان سمنان ـ که به جان باختن نزدیک پنجاه تن از هموطنانمان منجر شد و بسیاری را شوک زده کرد ـ در حالی سپری شد که وزیر راه و شهرسازی ـ که به باور برخی، از مقصران اصلی بروز این رویداد جانکاه بود ـ در سخنانی خواستار نام گذاری این روز به عنوان «روز ایمنی راه آهن» شد.
نامی عجیب که برای روزی انتخاب و پیشنهاد شده که در آن خونین ترین حادثه ریلی در کشورمان به ثبت رسیده و شمار زیادی از هموطنانمان را داغ دار کرده است. رویدادی که نشان داد یکی از ایمن ترین روش های حمل و نقل در جهان، در کشورمان تا چه اندازه شکننده و آسیب پذیر است و چگونه می‌تواند به ثبت داغی سرد ناشدنی منجر شود.
این را جان باختن 48 هموطنمان در آن حادثه نشان می‌دهد که متأسفانه پیکر پنج تن از ایشان هرگز یافت نشد. شاید از این روی که شعله های بی رحم آتشی که پس از برخورد دو قطار واگن انتهای قطار تبریز-مشهد را در برگرفت، بی هیچ مزاحمتی تا ساعت ها زبانه کشید و علاوه بر جان شمار زیادی از مسافران، پیکر بی جان برخی از ایشان را نیز بلعید.
واقعه ای به شدت دردناک که دست کم برای خانواده این جان باختگان تا ابد از یاد رفتنی نیست و از این رو، نام گذاری چنین روز مصیبت باری با عناوینی همچون روز ایمنی بسیار عجیب و تلخ جلوه می‌کند. آنقدر تلخ که گویی با شوخی دردناکی مواجهیم، نه نامی که قرار است در سایه آن، رویداد تلخ به وقوع پیوسته فراموش نشده و دستمایه تدابیری برای ممانعت از تکرار آن تا ابد شود..
البته این نخستین بار نیست که سخنان عباس آخوندی در این خصوص حاشیه ساز می‌شود و پیشتر نیز یک بار بیان بیمه بودن مسافران جان باخته و پرداخت خسارت به بازماندگان ایشان، آن هم در روزهای ابتدایی وقوع این رویداد دردناک، بسیاری را تعجب زده کرده و گلایه هایی را در این خصوص سبب ساز شده بود.
اظهارنظری که در کنار عملکرد وزیر و مجموعه تحت امرش در آن رویداد، موجب امضای طرح استیضاح وی توسط شماری از نمایندگان مجلس شورای اسلامی و ارائه به هیأت رئیسه مجلس شده بود که البته به دلایلی ناگفته و ابهام برانگیز فعلا در دستور کار قرار نگرفته و متوقف مانده است؛ موضوعی که اگر پی گرفته می‌شد، چه بسا اکنون آخوندی در مسند این وزارت خانه نبود تا پیشنهاد نامگذاری آن روز، آن هم تحت چنین عنوانی را ارائه دهد.
ماجرا زمانی عجیب تر می‌شود که بدانیم در تقویم کشورمان روزی برای راه آهن دیده نمی‌شود؛ درست مانند ندید گرفتن جایگاه این نوع مهم از حمل و نقل که در بسیاری از کشورهای دنیا شاهرگ حیاتی حمل و نقل به شمار می‌آید؛ اما در ایران این گونه نیست. درست مثل تجهیزاتی که در زیر مجموعه راه آهن به کار گرفته می‌شود و به قدری جایگاه نازلی دارد که نمی‌تواند مانع از برخورد خونین دو قطار در یک ریل شود.
وضعیتی عجیب و غریب که گویی پیشنهاد نامگذاری روزِ آن فاجعه به نام روز ایمنی راه آهن، احیای توجه به زیرساخت های موجود در این صنعت و بازنگری در اصول اولیه اداره حمل و نقل ریلی در کشور است، نه چیزی بیشتر. گویی بخواهیم به همگان یادآور شویم که از این به بعد دست اندرکاران حمل و نقل ریلی کشور قرار است ابتدا به سامانه کنترل خطوط ریلی کشور توجه کرده و بعد دستور حرکت قطارها را صادر نمایند!
چیزی شبیه یادآوری وظایف ذاتی یک سازمان به کارمندان و کارکنان آن سازمان که اگر کسی غیر از وزیر راه و شهرسازی مطرحش می‌کرد، احتمالا با واکنش وی و دیگر مدیرانش مواجه می‌شد؛ اما چه می‌شود کرد وقتی می‌دانیم این تز را کسی ارائه داده که برای توسعه حمل و نقل ریلی و توجه به تمامی الزامات در این نوع از حمل و نقل، چشم امید کشوری به وی و همکارانش است.
و چه دردناک است که به نقل از وی می‌خوانیم: «مدیرعامل راه‌آهن باید این روز را روز «ایمنی راه‌آهن» نامگذاری کند تا هر سال در این روز ضمن گرامیداشت، تجربیات خود را در جهت توسعه ایمنی به اشتراک بگذاریم.»؛ گرامیداشت یاد زائران جان باخته‌ای که نمی‌دانیم چگونه قرار است برگزار شود؟ با نامگذاری روزی به این منظور که در آن مسئولان بر مزار این جان باختگان حضور پیدا خواهند کرد یا برگزاری همایش و سمینار و یا شیوه ای دیگر؟ راستی فایده این نامگذاری و گرامیداشت و امثال این گرامیداشت ها چیست؟!
