به گزارش ایسنا، نصرالله محموزاده سرداور بخش زندگینامه هفدهمین دوره انتخاب بهترین کتاب دفاع مقدس با بیان اینکه آغاز ادبیات دفاع مقدس از خاطره‌نگاری و گزارش‌های جنگی بوده است، اظهار کرد: در طول هشت سال دفاع مقدس آثار ادبی منتشرشده در قالب خاطره و اندکی نیز در قالب رمان و داستان بوده است.
او افزود: در همه جای دنیا این‌طور است که بعد از جنگ اهل قلم به فکر فُرو می‌روند که چه باید کرد؟ چون بعد از جنگ علی‌رغم اینکه کار نظامی‌گری تمام می‌شود، تازه کار نویسندگان شروع می‌شود. مخصوصاً کسانی که می‌خواهند به تاریخ وصل شوند باید مراقبت کنند تا تحت تاثیر جو جنگ و عقلانیت خارج از جنگ که میخواهد جنگ را تحریف کند، نباشند.
سرداور بخش زندگینامه هفدهمین دوره انتخاب بهترین کتاب دفاع مقدس تصریح کرد: آن نویسندگانی که در دل جنگ هستند احساس تعلق خاطر دارند تا مشاهدات خودشان را در تاریخ ثبت کنند. قلم من در جنگ شکل گرفت و تا زمانی که دفاع مقدس ادامه داشت کتاب‌های من به شکل گزارش جنگی بود که به بیان واقعیت‌ها و مشاهداتم می‌پرداخت.
محموزاده افزود: استراتژی من بعد از جنگ این بود که بگوییم چرا دفاع مقدس هشت سال طول کشید و امام خمینی(ره) به واسطه چه انسان‌هایی توانست این مدت طولانی جنگ را مدیریت کند و تسلیم نشود. این استراتژی کم کم من را به سمت شخصیت‌های جنگ کشاند. به شخصیت‌های حاضر در جنگ به صورت خاطره، تاریخ شفاهی و مصاحبه‌های حضوری پرداخته شد.
این نویسنده دفاع مقدس گفت: اکثر رزمنده ها سختی‌ها، گرسنگی‌ها و مشکلات جبهه را برای خانواده‌ها بیان نمی‌کردند. بنابراین در مصاحبه‌ها باید به سراغ کسانی رفت که سختی‌های زیر آتش را لمس کرده باشند و آن لحظات ناب را بیان کرد. چون دسترسی به چنین افرادی سخت است نویسندگان به خاطره‌سازی، شخصیت‌سازی و شخصیت‌بافی دچار می‌شوند. این باعث می‌شود کتاب‌ها روح شخصیت شهدا را کم داشته باشند و حرف‌های کلیشه‌ای را بیان کنند. چیزهایی که از بدیهیات شخصیت شهداست در جنبه‌های شخصیت گم می‌شود و سپس به ادبیاتی تبدیل می‌شود که به ادبیات لطمه می‌‍زند و با مخاطبان نسل امروز ارتباط برقرار نمی‌کند.
