لالایی های مادرانه قزوین

در لالایی های قزوین ، که شامل اقوام کُرد ، لُر ، لک و دیگر اقوام نیز می شود نوع اشعار متفاوت است مانند اشعار و داستانهای عاشقانه، قصه ها و خاطرات هر قوم که خاص آن منطقه است . و لی در اشعار عامه به عنوان مثال اشعار مذهبی ، ملی این اشعار با هم مشترک هستند. در لالایی ها مادر از هر قومی که باشد نوا و صدای خاص خود را دارد و فرزندش نیز به همان صدا و آواز مادر عادت پیدا کرده و با آن آرامش پیدا می کند. هر بچه ای در گهواره ای که در ان به خواب می رود بسیاری از آموزشهای قوم و مذهب خود را نیز در همان جا یاد می گیرد در واقع مادر اولین آموزگار کودک در طفولیت هست و در همان جا فرزند بسیاری از آموزشهای قوم و نژاد خود را فرا می گیرد. در برخی از نواحی به خاطر شرایط خاص منطقه ، کوچ های شبانه وجود داشته و یا دارد که مادرها می بایست طوری برای فرزندشان لالایی بخوانند که کودک متوجه صدای حیوانات و ترس در شب نشود. در واقع چیزی به جز صدای مادر متوجه نشود شاید به همین خاطر است که می گویند صدای لالایی مادر یک نوع آرامش است و حُزن و اندوه نیست . استعداد هایی که مادران در آرامش دادن به کودک خود دارند در نوع خود بسیار زیبا و حیریت انگیز است می بینیم مادری که هم نوای آرامش بخشی برای کودک خود می خواند در همان حال گهوره را به وسلیه پا حرکت می دهد ، با دستان خود در حال ریسیدن نخ و پشم است و این از نعمتهای خاص خداوند به مادران است .