نتایج یک مطالعه نشان می دهد، دونده هایی که در طول دوی استقامت لبخند می زنند انرژی کمتری مصرف می کنند و آرامش بیشتری دارند.
به گزارش به نقل از ایرنا از پایگاه اینترنتی ساینس الرت، برای ورزشکاران در هر سطحی، استقامت یا توانایی فرد ورزشکار در تحمل ورزش منتخب خود، از عوامل فیزیکی و روانی تشکیل می شود.
عوامل فیزیولوژیکی شامل آمادگی قلبی و عروقی و نحوه مصرف انرژی توسط ورزشکاراست.
از سوی دیگر، عوامل روانی عبارتند از تلاش ادراک شده که به احساس ورزشکار از میزان سختی تلاش خود در جریان یک فعالیت گفته می شود.هرچه تلاش ادارک شده ورزشکار از انجام یک فعالیت پایین تر باشد، انجام آن فعالیت برای وی راحت تر احساس می شود.
از همه مهمتر، هر راهکاری که میزان تلاش ادارک شده ورزشکار را از انجام یک فعالیت کاهش دهد بطور کلی تاثیر مثبتی بر عملکرد استقامتی وی دارد. یک راهکار برای این موضوع می تواند دستکاری عمدی بیان چهره فرد باشد.
اکنون نتایج یک تحقیق نشان داده است که لبخند زدن مداوم در قیاس با اخم کردن می تواند تلاش ادارک شده در جریان فعالیت فیزیکی را کاهش دهد.
محققان در این مطالعه از 24 دونده در سطح باشگاه، خواستند که چهار بلوک شش دقیقه ای را بر روی یک تردمیل بدوند.
ورزشکاران باید هر بلوک شش دقیقه را پشت سر هم می دویدند و بین هر بلوک دو دقیقه استراحت می کردند.
افراد شرکت کننده باید در طول دویدن یا لبخند می زدند و یا اخم می کردند ؛ همچنین هر شرکت کننده یک ماسک تنفسی داشت که به محققان اجازه می داد میزان مصرف اکسیژن آنها را در طول دو اندازه بگیرند.
محققان با اندازه گیری اکسیژن مصرفی ورزشکاران، میزان انرژی مصرفی آنها را در طول دو محاسبه می کردند. همچنین محققان بعد از هر دو از افراد شرکت کننده خواستند تا شماره ای را در زمینه واکنش های ادارک شده خود در طول این شش دقیقه دو گزارش دهند.
یکی از یافته های مهم این تحقیق این بود که افراد شر کت کننده ای که در هنگام دو لبخند می زدند انرژی کمتری در طول دو مصرف کرده بودند بطوریکه میزان انرژی مصرفی این افراد در طول دو در قیاس با افرادی که در طول دو اخم کرده بودند 2.8 درصد و در قیاس با افرادی که در طول دو شرایط ادراکی عادی داشتند 2.2 درصد کمتر بود.
همچنین این مطالعه نشان داد که میزان تلاش ادارک شده ورزشکاران از دویدن در هنگامیکه اخم داشتند بالاتر از زمانی بود که لبخند می زدند.
